Αφρικανική συντριβή
«Δεν υπάρχουν προβλήματα τα οποία δεν μπορούν να λυθούν μέσω διαλόγου. Και εκείνα τα οποία μας ενώνουν, όπως η γεωγραφία και η ιστορία είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που μας διχάζουν. Για τον λόγο αυτό προσβλέπω στη συνεργασία μας και ευελπιστώ η επίσκεψή μου να αποτελέσει την αρχή μιας καλής και εποικοδομητικής σχέσης μεταξύ των δύο χωρών και των κυβερνήσεών μας. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να αποτελέσει τη φωνή της Λιβύης στην Ευρώπη και τον κόσμο»: αυτά τα εκτός πάσης πραγματικότητας είπε κατά την προχθεσινή του επίσκεψη στην Τρίπολη ο υπουργός Εξωτερικών Γεραπετρίτης, προκαλώντας την απολύτως εύλογη απορία αν εν τέλει έχει συνείδηση της πραγματικότητας ή αν, κατά το γενικευμένο κυβερνητικό σύστημα, την μπερδεύει με τους ευσεβείς του πόθους, που όμως βρίσκονται στον απόλυτο αντίποδά της. Και αυτό ενώ η επιθετικότατη ρηματική διακοίνωση της Λιβύης στον ΟΗΕ περί ΑΟΖ έχει ήδη συντελεστεί γελοιοποιώντας κυριολεκτικά τις, πάλι εκ των υστέρων, ελληνικές «πρωτοβουλίες».
Αλλωστε, ποια γέφυρα με την ΕΕ, ώρες μετά από όταν ο Χαφτάρ πέταξε κυριολεκτικά έξω από τη χώρα την αντιπροσωπεία των Βρυξελλών, υπερβαίνοντας σε επιθετικότητα και τον νέο προστάτη του Ερντογάν; Πρόκειται για φαρσοκωμωδία. Ακόμα χειρότερο όμως είναι αυτό το «τα πάντα λύνονται με διάλογο». Ας το πει στους Ουκρανούς, στους Ισραηλινούς, στους Χριστιανούς της Συρίας, σε πλήθος άλλους αυτήν ακριβώς τη στιγμή και, βεβαίως, πρωτίστως στους Κυπρίους, ή, πιο πριν, στους Μικρασιάτες ή στους Πόντιους, σε έναν κατάλογο χωρίς αρχή και, δυστυχώς, με αυτά τα μυαλά, αναπόφευκτα και δίχως (καλό) τέλος.
Η Λιβύη έχει λάβει θέση. Καθαρά και από την πρώτη ώρα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνετρίβη από την πρώτη στιγμή στην αφρικανική έρημο, όταν πιάστηκε στον ύπνο από το παράνομο διμερές σύμφωνο Τρίπολης – Αγκυρας.
Σήμερα, τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και ο υπουργός Εξωτερικών της εποχής Δένδιας, κάνουν ότι δεν θυμούνται τι είχε συμβεί και ουδέποτε αναφέρονται σε αυτό. Τότε όμως, όπως μπορεί ο καθένας να επιβεβαιώσει με απλούστατη έρευνα, θριαμβολογούσαν ότι θα… εξαφάνιζαν το σύμφωνο σε χρόνο μηδέν. Πώς; Με τη διαβόητη ελληνική επιστολή προς τον ΟΗΕ που το κατήγγειλε ως παράνομο: αυτοθαυμάζονταν δημοσίως ότι είχαν κάνει «κίνηση ματ». Οντως είχαν. Πλην όμως από την ανάποδη: σε ελάχιστες μόνον ημέρες, ο εκπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ δήλωνε επισήμως τον Οργανισμό αναρμόδιο για… «τέτοιου είδους διαφορές μεταξύ μελών του» και τα καλούσε να προσφύγουν σε διαιτησία!
Εκείνο το αυτογκόλ της κυβέρνησης Μητσοτάκη με υπουργό Δένδια ήταν απροσμέτρητα επιζήμιο για την Ελλάδα. Την κλείδωσε στη χειρότερη δυνατή θέση, της στέρησε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο ένα όπλο που μπορούσε να κρατά στα χέρια της και αυτό από έναν πρωτοφανή για κυβέρνηση επιπόλαιο ερασιτεχνισμό του οποίου οι προεκτάσεις απολήγουν στη στροφή Χαφτάρ, ο οποίος φυσικά και διέγνωσε τελικά ότι η Ελλάδα δεν έχει αξιοπιστία ως επαρκής σύμμαχος με τις συνεχείς υποχωρήσεις και ανεπάρκειές της.
Γιατί εκεί κρύβεται η ουσία του προβλήματος: ότι ουδείς θέλει να πάει με εκείνον που τελικά βλέπει να καταλήγει στην πλευρά του ηττημένου. Ιδίως δε, όταν ακούει φαιδρότητες του τύπου «δεν υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται με τη διπλωματία». Ιδίως δε, σε μία εποχή και μία περιοχή που δυστυχώς συμβαίνει πλέον καθημερινά όλο και περισσότερο, το ακριβώς αντίθετο…