Σταθερότητα
Προσαρμογή τέλος, δύο μέρες κράτησε το παραμύθι. Εσφιξα τα δόντια και κοίταξα την πολιτική ειδησεογραφία από την Εκθεση Θεσσαλονίκης. Από αυτά που διάβασα καταλαβαίνω ότι η κυβέρνηση έκανε την υποχρέωσή της και έδωσε. (Είναι η παράδοση στην οποία έχουμε κακομάθει ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να δίνουν, να κάνουν παροχές, από το βήμα της ΔΕΘ και εμείς στην Ελλάδα τιμούμε τις παραδόσεις…) Εδωσε αυξήσεις και φοροαπαλλαγές, οι οποίες για την περίφημη μεσαία τάξη κάνουν διαφορά.
Βέβαια, όσο καλοδεχούμενες και αν είναι οι παροχές στους ωφελούμενους, δεν παύουν να είναι… παροχές. Δεν παύουν, δηλαδή, να είναι κάτι που σου δίνει ένα τρίτος. Και ο λαός μας, εκτός από εξυπνότερος του κόσμου, είναι και ο πιο περήφανος! (Διότι έχει τραφεί με το παραμύθι ότι του αξίζουν πολύ περισσότερα από αυτό που μπορεί με την αξία του…) Αυτό σημαίνει ότι του αρέσει μεν να παίρνει και να τα τσεπώνει, αλλά δεν του αρέσει να του δίνουν ή, τουλάχιστον, δεν του αρέσει να φαίνεται ότι του δίνουν. Επομένως, οι παροχές ή όπως αλλιώς θέλετε να τις πούμε δεν εξαργυρώνονται αυτομάτως σε ψήφους. Από την απέναντι πλευρά της αντιπολίτευσης, τώρα, δεν έχουμε κάποιας μορφής αντίλογο στα συγκεκριμένα μέτρα, αλλά συνθήματα και εξυπνάδες – π. χ., «ο Μητσοτάκης απέδειξε ότι πρέπει να φύγει», «ο λαός κάνει ταμείο και είναι μείον» και άλλα τέτοια. Αυτό δεν είναι σοβαρή αντιπολίτευση. Είναι χαβαλές γυμνασιακού επιπέδου της εποχής μου, τότε που διασκεδάζαμε συνθέτοντας έμμετρους διαλόγους με υβριστικό περιεχόμενο.
Γι’ αυτό και εγώ επιμένω ότι οι βασικές παράμετροι της κατάστασης δεν έχουν μεταβληθεί. Η μεν κυβέρνηση είναι πια κουρασμένη, χωρίς διάθεση για μεταρρυθμιστικές περιπέτειες, η δε αντιπολίτευση είτε ανύπαρκτη είτε αστεία. Αν πάμε έτσι μέχρι το 2027, τότε οι επόμενες εκλογές θα είναι ένα τεστ ρεαλισμού ή, τέλος πάντων, έτσι θα θέλει να τις παρουσιάσει η κυβέρνηση. Υπό μία προϋπόθεση, ωστόσο, ότι δεν θα προκύψουν ανατροπές εξαιτίας μεγαλύτερων αναταράξεων στο διεθνές περιβάλλον.
ΚΟΥΡΣΑΡΟΙ
Αυτή τη φορά η σκηνοθεσία, τα κοστούμια, η παραγωγή γενικά είναι καλύτερη. Αυτό να το λέμε! Ο υιός Χαφτάρ είναι κομψός, ευπαρουσίαστος, δεν ντρέπεσαι να τον παρουσιάσεις. Με το κοστουμάκι του, τη γραβατούλα του, τον βλέπεις και από μακριά μοιάζει με κύριος – προσωπικά, μου θύμισε τον υιό Καντάφι, εκείνον με το αγοραστό πτυχίο από την LSE, που είχε αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις του καθεστώτος του μπαμπά του λίγο πριν από την πτώση. Η ουσία όμως είναι η ίδια, παρά τον εξωραϊσμό της κατάστασης. Ηρθε για να τακτοποιήσει την εκκρεμότητα με τα λύτρα – ξέρετε, αυτό που πρέπει να πληρώσουμε στην οικογένεια των πειρατών, για να μη μας στέλνουν μετανάστες από το Τομπρούκ. Απλά πράγματα, ένα κι ένα κάνουν δύο. Η εικόνα μπορεί να παραπέμπει στη διεθνή διπλωματία, η ουσία όμως είναι ένας εκβιασμός στον οποίο πρέπει να υποκύψουμε.
Ας μην παραπονιόμαστε, όμως, γιατί υπάρχει μακρά παράδοση πίσω μας σε αυτές τις μεθοδεύσεις. Ο χρηματισμός των προβληματικών, των ανεπιθύμητων, των απειλητικών γειτόνων ήταν η πάγια διπλωματική τακτική της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οπότε μπορούμε και εμείς να κολακεύουμε τον εαυτό μας με την ψευδαίσθηση ότι συνεχίζουμε τις παραδόσεις των Βυζαντινών…
Φοβάμαι, όμως, ότι η συναλλαγή με τους κουρσάρους δεν προχωρεί όσο καλά θα θέλαμε. Το λέω βασιζόμενος στις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών κ. Γεραπετρίτη, ο οποίος πάντα προσέχει τα λόγια του και σταθμίζει κάθε λέξη που εκστομίζει. Υπονόησε λοιπόν τη δυσαρέσκεια της ελληνικής πλευράς ο κ. Γεραπετρίτης, μέσα από την λεπτότατη χρήση της ειρωνείας. Συγκεκριμένα, εξέφρασε την ικανοποίηση του, επειδή έχει σημειωθεί «κατακόρυφη μείωση των ροών από Τομπρούκ». Κατακόρυφη μείωση, είπατε; Πώς γίνεται κάτι να μειώνεται κατά την κορυφή, δηλαδή προς τα πάνω; Δεν γίνεται! Επομένως, ο κ. Γεραπετρίτης κάτι εννοούσε για να το πει…