یک جور حکومت ملوکالطوایفی بر کشور سایه انداخته بود؛ خوانین، رهبران عشایر و سران ایلات، دولت مرکزی را خیلی به بازی نمیگرفتند و دولت مرکزی توفق و قدرت چندانی بر آنها نداشت. [در چنین شرایطی] ما رسیدیم به مرحلهای که اولویت همین روشنفکران و متفکرینی که از قانون اساسی حمایت کردند و یکی از آنها [فروغی بود که] رساله «حقوق اساسی» را منتشر و تدریس کرد، جمعا به این فکر رسیدند که ما یک حکومت مقتدر مرکزی لازم داریم.
