Καρδούλα στο αφρόγαλα
Ο φροϋδισμός ίσως θα πρέπει να μας εξηγήσει γιατί ο κύριος Τσίπρας γοητεύεται από έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου στυλ Βαρουφάκη και Κασσελάκη, που έχουν πολλά κοινά στοιχεία επιθετικού ναρκισσισμού και καλές αγγλικούρες – ο άξονάς τους, πάντως, είναι ένας: «γεννήθηκα θεά, δοξάστε με!». Είναι θέμα άνωθεν δωρεάς, χαρίσματος, προορισμού, όπως οι βυζαντινοί αυτοκράτορες κυβερνούσαν ελέω Θεού και ουράνιου χρηματισμού – ίνα κράζω σοι: χαίρε νύμφη ανύμφευτε.
Με τρία-τέσσερα χρόνια ψυχανάλυσης ίσως να είχαν λυθεί τα βασικά θέματα και να μην υπέφερε ολόκληρη η Αριστερά (κι ο λαός) εξαιτίας ελάχιστων ατόμων που δεν το αντιμετώπισαν εγκαίρως οπότε θα συνεχίσουν να παραληρούν διά βίου αυτοδοξαζόμενοι και υπερφρονούντες περί εαυτών. Δηλαδή αν είσαι μαζί τους και επί δέκα λεπτά δεν τους επαινέσεις, τότε αρχίζουν να επαινούνται μόνοι τους, να αυτο-γλείφονται, κατά το κοινώς λεγόμενο. Αυτό θυμίζει εκείνο που υποστηρίζουνε μερικοί γάλλοι σεξιστές, δηλαδή ότι «μια γυναίκα μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη, αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς έπαινο» – ετούτο βέβαια δεν ισχύει για τις γυναίκες (μην την πατήσουμε σαν τον Παπανώτα) αλλά για τους εν λόγω ισχύει σίγουρα.
Είναι το σύνδρομο του αυτο-επαναφορτιζόμενου Ναπολέοντα που μάλλον το ενισχύουν και κάποιοι πέριξ διά της σιελόρροιας με στόχο τα αξιοθέατα της Ευρωβουλής. Είναι το σύνδρομο του ξεβράκωτου μεγαλείου, το αυτοκρατορικό σύνδρομο του Μπρανκαλεόνε. Πόζα αντλημένη Αθήναζε, όπου το δήθεν θριαμβεύει και είναι απορίας άξιον πώς, έπειτα απ’ αυτό, κάποιο κόμμα, δεν κατέβασε ακόμα υποψήφια την Ιωάννα Τούνη με τόσο ευρεία πνευματική επιρροή στο εκκλησίασμα. (Τους ξέφυγε, προς το παρόν). Κι εκείνα περί κολυμβήθρας και σταυρού στο νερό που είπε ο Κασσελάκης, είναι αυτό ακριβώς: τρελό καβάλημα – δήθεν θαύμα που καταλήγει πάλι αυτο-έπαινος κι αυτο-θαυμασμός συν το ότι περιέχει και το θεόθεν στοιχείο του δέους, το απερινόητο, την αποκάλυψη – κάτι σαν τη βάπτιση ενός νέου σωτήρος. Ανοιξαν οι ουρανοί και το καταπέτασμα και ο βαπτιζόμενος με φωτοστέφανο (ο Φωτο-Στέφανος) διέλαμψε εν τω ναώ. Ο τρούλος εφωτίσθη, οι καντήλες τρεμούλιασαν και το νέο θείο βρέφος ήλθε ως εκλεκτός-ντελιβεράς του Υψίστου να μας σώσει από τα δεινά του Μητσοτάκη. Ε, ρε γλέντια, και πισωγλέντια της διαλεκτικής.
Κρίμα που δεν ζει πια ο Πουλαντζάς να μας κάνει μια ερμηνεία με βάση τη θεωρία του κράτους – βέβαια ο Κασσέλ μπορεί να μην ξέρει τι εστί Πουλαντζάς και Γκράμσι, αλλά αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο αφού έχει την εύνοια του παπα-Τσαλίκη, ίσως δε και του γέροντα Παστίτσιου. Κι άμα έχεις τη δεισιδαιμονία στο πλάι να σού φτιάχνει σταυρούς ή μια τρίγωνη τρύπα στο νερό, όπως ο καφετζής φτιάχνει καρδούλες στο αφρόγαλα του καπουτσίνο, να μη φοβάσαι κανέναν. Η κολυμβήθρα εστί μετά σού. Η διαλεκτική του Χέγκελ μένει άναυδη μπροστά στο μεγαλείο υπέρτερων δυνάμεων ενώ το αριστερό εκκλησίασμα από κάτω κάνει πως δεν καταλαβαίνει, χτυπάει προσοχή, χειροκροτεί και συνεχίζει την πορεία της σωτηρίας του λαού στον δρόμο του Θεού.
Ηταν το μόνο που είχε απομείνει: η αυτο-αγιοποίηση, η θεϊκή διάσταση του ηγέτη που κατήλθε ουρανόθεν καταδεχόμενος να σώσει τους υπηκόους του στο πλαίσιο της υπερούσιας γενναιοδωρίας του – καθώς ο επουράνιος εισαγγελεύς έκανε γνωστή αυτή την έλευση με ένα σημάδι: τον λαδόσταυρο στην κολυμπήθρα. Το πράγμα θυμίζει λίγο Mistero Buffo του Ντάριο Φο όπου ο συγγραφέας σατιρίζει βιτριολικά μερικά από τα θαύματα όπως την ανάσταση του Λαζάρου και τον γάμο εν Κανά – αλλά βέβαια δεν ξέρουμε ακόμα πώς θα απαντήσει και ο Βαρουφάκης σε αυτή την προβοκάτσια του Κασσελάκη. Δεν ξέρουμε δηλαδή με ποιο θεϊκό σημάδι αναγγέλθηκε η ενσάρκωση, ή εβαπτίσθη και ο Γιάνης, διότι κάτι θα συνέβη, δεν μπορεί να είχε μια συνήθη τελετή μόνο με σαχλές μπομπονιέρες και αναμμένα μανουάλια λες και βαπτίσθηκε ένας κοινός θνητός από τα Κάτω Λιόσια. Κάτι θα υπήρξε, ένα άγγελμα, ένας θεϊκός υπαινιγμός και ήρθε ο καιρός να το μάθουμε.
(Για αυτό ρωτούσε ο Ντίνος: «Αφού τη βάφτιση τη λέμε «βαφτίσια», γιατί τον γάμο δεν τον λέμε «γα…σια»»;)
Στην περίπτωση του Κασσελάκη ίσως προϋπήρξε αναγγελία και σε κείμενα βυζαντινών θεολόγων γι’ αυτό ξαναμελετώ Ιωάννη Δαμασκηνό, Ευστάθιο Θεσσαλονίκης, Γρηγόριο Νύσσης, Νεμέσιο Εμέσης κι άλλους προφητάνακτες του επερχόμενου – μπορεί, όμως, να οσφράνθηκε την έλευσή του κι ο Εφραίμ ο Σύρος, ή ο Ιωάννης της Κλίμακος. Ποτέ κανείς δεν ξέρει. Πάντως διαβάζοντας παράλληλα, εδώ και χρόνια, τον Νίκο Πουλαντζά δεν θυμάμαι να έχει καμιά σχετική πρόβλεψη και ίσως, ευρισκόμενος, τελικά, σε αδιέξοδο, να έφτασε και στο απονενοημένο, αντί να στραφεί προς τον μυστικισμό και τις κολυμπήθρες και να λυτρωθεί, επιτέλους, ο άνθρωπος.
Θα πεις, εδώ αυτοκτόνησε μια ολόκληρη παράταξη – ίσως αυτή να είναι και η βαθύτερη προαναγγελία του Πουλαντζά και εκείνο που υπονοούν οι «Στάχτες του Γκράμσι» του Παζολίνι. Αλλά μην αρχίζουμε τώρα τα δύσκολα και τα απαισιόδοξα, όταν πια το παίγνιο έχει αναβαθμισθεί σε επίπεδο life style, μια με τον παπα-Τσαλίκη, μια με τον Παπα-νώτα, που δεν φύλαξε τα νώτα του. Εχουμε ανεβεί σε άλλο επίπεδο και πάρτε το χαμπάρι.
– Μεγάλε, φτιάξε έναν καπουτσίνο με καρδούλα στο αφρόγαλα.