Στης κολυμπήθρας το νερό
Τι άγνοια είναι αυτή που με δέρνει. Είναι δυνατόν στην ηλικία μου (την οποίαν ποσώς μ’ ενδιαφέρει να γνωρίζετε αλλά μην την λέτε μπροστά μου παρακαλώ γιατί δεν θέλω με κανέναν τρόπο να την ακούω) και στη θέση μου στον καλλιτεχνικό, με την ευρείαν έννοια, χώρο να αγνοώ παντελώς την αγιοσύνη του Γιώργου Τσαλίκη; Πότε άγιασε τραγουδιστής άνθρωπος και δεν το πήραμε χαμπάρι. Πάντως αυτός θα είναι υπεύθυνος για το θαύμα που συντελέστηκε στα απόνερα της κολυμπήθρας στη βάπτιση του Στέφανου Κασσελάκη. Τον πατέρα Κύριλλο, που συλλειτουργούσε, στο ιερό αυτό μυστήριο, δεν τον κόβω ικανό για τέτοια μαγιολίκια. Οχι. Πρέπει να το παραδεχτούμε, όλη τη δουλειά πρέπει να την έκανε ο Τσαλίκης, ο οποίος μπορεί συγχρόνως με την ψαλμωδία να τραγουδούσε εντός του και εκ παραλλήλου την γνωστή του μεγάλη επιτυχία. Ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός. Ο πρόστυχος, ο έξυπνος, ο γοητευτικός. Ο τέλειος άντρας δεν είναι πουθενά. Γι’ αυτό κάτσε μαζί μου και μη ζητάς πολλά.
Αλλά και η ερμηνεία του σταυρού από αγνό παρθένο ελαιόλαδο που σχηματίστηκε στα καλά καθούμενα στην επιφάνεια του νερού, εγώ πιστεύω απ’ τον ίδιο τον άγιο θα έγινε, γιατί ο Αγιος Τσαλίκης είναι γνωστός οιωνοσκόπος, διαβάζει φοβερά τα χαρτιά, λέει απίστευτο χέρι, και όχι, τον καφέ δεν τον λέει ποτέ διότι πίνει πάντα φρέντο καπουτσίνο με ελάχιστη ζάχαρη απαραιτήτως δε, καστανή, και με χωρίς στην κορφή κανέλα. Τι σήμαινε λοιπόν ο σταυρός κατά τον άγιο; Σήμαινε καθαρά πως το παιδί «Είτε παπάς θα γίνει είτε πολύ σπουδαίος». Το παπάς το αποκλείω, ειδικά μετά τον γάμο, το απαγορεύει η Εκκλησία (μέχρι εκεί φτάνει η χάρη της, χώνει τη μύτη στα κρεβάτια μας μην αρχίσω τον εξάψαλμο και γι’ αυτή τώρα και την πάρει και τη σηκώσει άγιες μέρες), τώρα για το «Σπουδαίος» δύσκολο το βλέπω. Πολύ δύσκολο και χλωμό.
Ιδιόρρυθμος ναι. Γοητευτικός επίσης. Αρκούντως θρησκευάμενος, υπέρ βωμών, εστιών και της ιερής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, γνήσιος πατριώτης επίσης. Αλλά και πολύ ελαφρύς. Ελαφρύς, ανεμοδούρας, και σίγουρα ένας άνδρας που τα ξέρει όλα. Ολα, και τίποτ’ άλλο. Το ανυπέρβλητο και λαμπερό κενό. Εμένα πάλι, όχι σταυρός δεν σχηματίστηκε στ’ απόνερα, ούτε κύκλος έτσι για το θεαθήναι, ούτε ένα τετραγωνάκι, σαν αυλαία έστω, που να προβλέπει την σταδιοδρομία μου στο θέατρο.
Θα μου πεις τότε που βαφτίσανε εμένα ο Τσαλίκης δεν είχε γεννηθεί, δεν ήταν ούτε καν μια λάμψη στα μάτια του πατέρα του. Αλλά τόσοι τραγουδιστές υπήρχαν τότε. Αίφνης ο Νάσος Πατέτσος, ο Τόνης Βαβάτσικος, η Ζωή Μάγκου, η Νινέτ Λαβάρ, χάθηκε να ρθούνε δίπλα στον παπά να μου τραγουδήσουν κι εμένα ένα «Ασπρο μου περιστέρι πέτα» (ιταλιστί vola colomba), ένα «Γεια σου τσολιά μου, γεια σου τσολιά μου», εν ανάγκη μια «Τσιτσόρνια» κι ας σχημάτιζε ένα σφυροδρέπανο η λαδούμπα, έτσι για το καλό, να σκάσουν οι εχθροί μας. Τίποτα. Εμένα το νερό μου λαμπίκο. Γι’ αυτό κατάντησα να γράφω για κάτι αγίους της σειράς, κάτι αμερικανοκατέβατους Μεσσίες της συμφοράς, για λαδόνερα, σταυρούς και κολυμπηθρόξυλα.