Η επιστροφή του απόμαχου
Η επιστροφή του απόμαχου
Αφησα να περάσει ένα ολόκληρο 24ωρο από τη νέα εμφάνιση του προέδρου Αλέξη, του απόμαχου, του βετεράνου, πριν σχολιάσω τα όσα ανέφερε στην ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής. Ο λόγος που δεν έσπευσα να το κάνω, ήταν γιατί ήθελα να διαβάσω προσεκτικά, και μακριά από αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός, όσα είπε. Και τα οποία εξ όσων διαπίστωσα συγκίνησαν ένα πλήθος συναδέλφων μου, οι οποίοι ξυπνούν και κοιμούνται με το όνειρο της επιστροφής του στα κοινά. Ο ίδιος δεν ξεκαθάρισε, όπως άλλωστε αναμενόταν, τι πρόκειται να πράξει, αλλά φάνηκε καθαρά ότι την προετοιμάζει την επάνοδό του. Δεν τον αποθαρρύνει ούτε το παρελθόν και η τύχη όσων «πρώην» το επιχείρησαν (με πιο κραυγαλέο παράδειγμα τον Γιώργο Παπανδρέου, προκειμένου περί της Κεντροαριστεράς), ούτε το δικό του παρελθόν, και όσα διέπραξε εις βάρος της χώρας και όλων ημών και υμών, κατά τη διάρκεια της αξέχαστης πρωθυπουργικής του θητείας. Προετοιμάζεται, μεθοδικά. Τι πουλιά θα πιάσει, θα φανεί. Αλλά θέλει να επανέλθει, και δεν τον αδικώ. Στα 51 σου να συνταξιοδοτηθείς και να είσαι ευχαριστημένος δεν γίνεται. Εκτός κι αν ήσουν αεροσυνοδός στην παλιά Ολυμπιακή!..
Ξεκινάει περιοδείες
Πώς όμως το καταλαβαίνουμε ότι προετοιμάζεται για να επανέλθει; Η εύκολη απάντηση είναι από όσα ανέφερε, για κάτι κινήματα, κάτι οράματα, κάτι νέους πατριωτισμούς και άλλα παρόμοια ηχηρά της κατηγορίας «να ‘χαμε να λέγαμε, και να ‘χουμε να πούμε». Οι προσεκτικοί παρατηρητές, όπως η χάρη μου, όμως, έριξαν μια ματιά στο τι δήλωσε ο Βαγγέλης Καλπαδάκης, ο διευθυντής του Ιδρύματος Τσίπρα. Τι ανέφερε ο άνθρωπος αυτός (περίπτωση, μεταξύ μας – «πάγωσε» τη διπλωματική του καριέρα για να γίνει διευθυντής του Ιδρύματος Τσίπρα…); Οτι από το φθινόπωρο, το Ιδρυμα πρόκειται να οργανώσει εκδηλώσεις ανά τη χώρα με στόχο όπως είπε «οι ιδέες μας, οι προτάσεις μας, να συνεισφέρουν στον μεγάλο αυτόν διάλογο για το πώς να προστατέψουμε, να διεκδικήσουμε και να διαμορφώσουμε το κοινό μας μέλλον».
Το οποίο σε απλά ελληνικά εμένα μου λέει, ότι ο πρόεδρος Αλέξης, ο βετεράνος, ο απόμαχος, φοράει τα άρβυλα, και με το σακίδιο επ’ ώμου ξεκινάει περιοδείες προκειμένου να επανασυστηθεί με τον λαό, και να αποκαταστήσει σχέσεις μαζί του – η εκτίμηση ανήκει σε έναν από αυτούς που τον περιβάλλουν, και κατά το παρελθόν είχε και κάποιου είδους ρόλο στο Μέγαρο Μαξίμου.
(Οχι δεν είναι ο Καρανίκας – αυτός τώρα τον βρίζει τον πρόεδρο Αλέξη…)
«Αγκάθι» τα ποσοστά των γκάλοπ
Η ίδια πηγή δεν ήταν σε θέση (ή όπερ και το πιθανότερο, δεν ήθελε να μου αναφέρει) να προσδιορίσει τον χρόνο κατά τον οποίο θα εκδηλωθεί η πολιτική κίνηση του απόμαχου. Αν δηλαδή θα είναι ως το τέλος του χρόνου ή αργότερα, μέσα στο ’26. Πριν από τις εκλογές, όποτε και αν αυτές προκηρυχθούν ή μετά. Κι αν «μετά», πότε ακριβώς; Μετά τις δεύτερες εκλογές που θα προκηρυχθούν λόγω μη επίτευξης αυτοδυναμίας από το πρώτο κόμμα ή στο μεσοδιάστημα μεταξύ πρώτης και δεύτερης εκλογής; Προφανώς ο χρόνος θα είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, και ασφαλώς δεν είναι στο χέρι του βετεράνου να καθορίσει τις εξελίξεις που συνδέονται με το εγχείρημα. Τα ποσοστά, για παράδειγμα, που φαίνεται να συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν και μεγάλο ενθουσιασμό του εκλογικού σώματος. Αυτό το 15% που του δίνουν, είναι μεν αυξημένο σε σχέση με το 8%-10% που του έδιναν πριν από δύο μήνες, αλλά αν το αναλύσεις το πράγμα, θα διαπιστώσεις ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για το άθροισμα των ποσοστών που εμφανίζουν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και τα απο-κόμματα που δημιουργήθηκαν από τις συνεχείς διασπάσεις του. Αρα, πού πας ρε Καραμήτρο…
(Και αφήνω κατά μέρος ότι σχεδόν επτά στους δέκα Ελληνες, του λένε, αρχηγέ, κάτσε σπίτι να βλέπεις ποδόσφαιρο και να απολαμβάνεις τη θάλασσα, που έχεις μπροστά σου…)
Ο «νέος πατριωτισμός» μυρίζει…
Θέλω ωστόσο να απομονώσω – πριν ολοκληρώσω τη σημερινή «τσιπριάδα» – ένα απόσπασμα από την ομιλία του, το οποίο θεώρησα ως κορυφαία απόπειρα εξαπάτησης (και κοροϊδίας συνάμα) του ελληνικού λαού. Είπε, με πομπώδη τρόπο, ο άνθρωπός μας τα ακόλουθα… συναρπαστικά:
«Χρειάζεται ένα νέο όραμα που θα εμπνεύσει τον κόσμο. Μία νέα ανάγνωση της πραγματικότητας, ένα νέο κύμα που θα δώσει εναλλακτική στους κουρασμένους πολίτες. Θα το χαρακτήριζα ως “νέο πατριωτισμό” που θα μπει απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία ώστε από τη μία να είναι η πατρίδα μας και από την άλλη τα πλούτη τους»!
Τέλεια! Ας δούμε όμως ποιος επικαλείται τον «νέο πατριωτισμό» απέναντι στην ολιγαρχία: είναι ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος ως ηττημένος πρωθυπουργός, καθυστέρησε σκόπιμα επί μία εβδομάδα τη διενέργεια των δεύτερων εθνικών εκλογών του 2019, προκειμένου να προλάβει να ψηφίσει στη Βουλή τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα. Μια από τις αλλαγές αυτές μετέτρεπε το κακούργημα της δωροδοκίας κρατικού υπαλλήλου, σε πλημμέλημα! Κατά τον υπουργό Δικαιοσύνης των κυβερνήσεών του Στ. Κοντονή ορισμένες από τις αλλαγές του Ποινικού Κώδικα, όπως και η συγκεκριμένη «μετατροπή», ήταν προϊόν συναλλαγής με την ολιγαρχία! Η καταγγελία δεν διαψεύστηκε ποτέ. Ούτε από τον ίδιο, ούτε από συνεργάτες του.
Ο «νέος πατριωτισμός» μυρίζει αποπνικτικά μούχλα και συναλλαγή…
Ο «ψηλός και ο κοντός» στο Συνέδριο
Στο μεταξύ σήμερα, χαρές και πανηγύρια (λέμε τώρα…) στον ΣΥΡΙΖΑ. Συνέρχεται το συνέδριο ανασυγκρότησης του κόμματος, το οποίο θα επαναβεβαιώσει αυτό που όλοι γνωρίζουμε, ότι το κόμμα τρέχει με διακόσια στον τοίχο του 3%, και πάλι πολλά λέω. Με ζητούμενο αν θα παραστεί ο πρόεδρος Αλέξης, ο απόμαχος, ο βετεράνος, στη σεμνή τελετή, όλα τα βλέμματα στρέφονται στο ντουέτο των μεγάλων επιτυχιών Πολάκης – Παππάς, που μάζεψαν 54 υπογραφές κάτω από ένα κείμενο με το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, ενημερώνουν τον Φάμελλο ότι δεν τραβάει. Ούτε το κάρο, ούτε ο ίδιος. Και πως επιβάλλονται άμεσα σοβαρές πολιτικές αποφάσεις, και αλλαγή πορείας. Τις ακούει ή όχι τις προειδοποιήσεις/απειλές εκείνος, αδιάφορο. Το θέμα είναι ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι το ντούο «ο ψηλός κι ο κοντός» θα θέσουν κατά τη διάρκεια του 4ημέρου του Συνεδρίου, θέμα ηγεσίας για τον πρόεδρο Φάμελλο. Κι αν όχι ευθέως τώρα, θα ζητήσουν όπως άλλοι υποστηρίζουν, τη σύγκληση έκτακτου συνεδρίου, στις αρχές του φθινοπώρου, προκειμένου εκεί να τεθεί το θέμα ηγεσίας. Και να γίνει πραγματικότητα το όνειρό μου, να δω τον καλό μου πελάτη, τον «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη, αρχηγόπουλο! Τρελαίνομαι στην ιδέα και μόνο…
Επαναστατικό σάουντρακ
Τούτων δοθέντων καταλαβαίνω ότι για την ανύψωση του ηθικού του λαού του ΣΥΡΙΖΑ, τα ηχητικά του συνεδρίου θα καλυφθούν από τα γνωστά επαναστατικά άσματα, της κατηγορίας «πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες» και τέτοια. Πλην όμως, εις ό,τι με αφορά και χωρίς να θέλω να υπεισέλθω περαιτέρω και θεωρηθεί ότι έχω τίποτε προσωπικά με τον φουκαρά τον Φάμελλο και τους περί αυτόν, ένα μόνο τραγούδι θα αφιέρωνα στο συνέδριο, και αυτό δεν θα ήταν άλλο από το – μετά συγχωρήσεως – «Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί, όσο κι αν κλαις δεν ωφελεί»!..
(Χαρούλα Λαμπράκη, τραγούδι του ’74 σε μουσική Μπάμπη Μπακάλη και στίχους Δημήτρη Γκούτη)