Ο Τσίπρας και η Κάμαλα γράφουν…
Μέσα στη λάβρα του καλοκαιριού, κοιτάζοντας το πέλαγος (ή τον ωκεανό), διάφοροι πρώην γράφουν βιβλία και στοχάζονται την επάνοδό τους.
Για τους πολλούς, τα βιβλία είναι αναγνώσματα. Για τους πολιτικούς, ιδίως όσους έχουν σχέδια για το μέλλον, είναι οχήματα. Ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα, αυτές τις μέρες φυλλομετρά τις σημειώσεις του από τις δύο περιόδους της διακύβερνησής του και ολοκληρώνει τη συγγραφή μιας ανασκόπησής της. Το πόνημα θα είναι λιγότερο μια αναδρομή και περισσότερο μια διακήρυξη προθέσεων.
Δεν είναι ασυνήθιστο – κάθε άλλο – ένας πολιτικός να γράφει ένα βιβλίο και οι παρουσιάσεις του να μην είναι εκδοτικό αλλά πολιτικό γεγονός. Ο πρώην πρωθυπουργός με το βιβλίο υπό μάλης θα γυρίσει την Ελλάδα για να σφυγμομετρήσει ο ίδιος τη διάθεση της κοινής γνώμης απέναντι στο ενδεχόμενο της επιστροφής του στην κεντρική πολιτική δραστηριότητα.Και μετά θα πάρει την τελική απόφαση – σε δύο δόσεις: εάν θα προχωρήσει στην ίδρυση κόμματος και, επίσης κρίσιμο, εάν θα το κάνει πριν ή μετά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποτε γίνει.
Για μια άλλη πρώην, την Κάμαλα Χάρις και τη δική της συγγραφική δραστηριότητα ξέρουμε περισσότερα. Ξεκίνησε αφότου αποφάσισε να μη διεκδικήσει τη θέση του κυβερνήτη στην Καλιφόρνια. Στις δημοσκοπήσεις προηγείται όλων των άλλων Δημοκρατικών σε προτιμήσεις για το χρίσμα της επόμενης προεδρικής εκλογής. Και το βιβλίο της έχει ήδη τίτλο: «107 μέρες» – τόσες μεσολάβησαν από την πρωτόγνωρη απόφαση του Τζο Μπάιντεν να αποσυρθεί στη μέση της προεκλογικής εκστρατείας, τέσσερις ολόκληρες εβδομάδες μετά το καταστροφικό debate, και την ήττα της Χάρις που χάρισε στην υφήλιο την εμπειρία μιας νέας προεδρίας Τραμπ.
Το Politico της θυμίζει ότι ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι ποτέ εύκολος για κάποιον που έχει φτάσει σε πολύ ψηλά αξιώματα και μετά έχει βρεθεί στην έρημο της πολιτικής ημι-αποστρατείας. Ο προηγούμενος που το είχε επιχειρήσει στις HΠΑ ήταν ο Τζον Κέρι, όταν έχασε από τον Τζορτζ Μπους (τον νεώτερο) το 2004. Εκανε τρία χρόνια καθημερινή εκστρατεία για να προετοιμάσει το έδαφος. Ηταν το πιο δραστήριο μέλος της Γερουσίας, με θέσεις που του επέτρεπαν μέγιστη προβολή. Και, τελικά, το 2007 ανακοίνωσε πως δεν θα κατέβει επειδή έκανε μία (μία και μόνη!) παρεξηγήσιμη δήλωση.
Για τον κ. Τσίπρα υπάρχουν μερικά πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτον, ότι κάνει το ίδιο σφάλμα με άλλους, όπως η Χάρις. Απομνημονεύματα γράφουν οι απόστρατοι. Η ιδέα να ανασκαλέψει το παρελθόν δεν είναι καλή. Η όποια δυναμική έχει δεν οφείλεται στο γεγονός ότι παλιοί ψηφοφόροι μετανόησαν στην κριτική τους για τις πρωθυπουργικές επιδόσεις του. Οφείλεται στη διάθεσή τους να ξεχάσουν τα κακά του παρελθόντος μπροστά στο τρέχον αδιέξοδό τους.
Ενα βιβλίο που εστιάζει στο τι συνέβη τότε δεν μπορεί να αποφύγει το 2015 – και η επιλογή κάνει πιο εύκολη τη δουλειά όσων ούτως ή άλλως θα υπενθύμιζαν όσα οι περισσότεροι προτιμούν να ξεχάσουν. Δεν θα κριθεί εκεί η επιτυχία ή η αποτυχία του εγχειρήματός του. Θα έχει πιο σκληρά διλήμματα – ποιους να καλέσει και, ακόμη πιο δύσκολο, ποιους πρόθυμους να τον πλαισιώσουν θα επιλέξει να αποπέμψει. Αλλά η εμπειρία δείχνει πως τη δεύτερη φορά δεν επιτρέπονται λάθη. Ούτε ένα. Ο δρόμος της επιστροφής είναι σπαρμένος με αγκάθια.