Η πιο πικρή ήττα του Αγνωστου Στρατιώτη
Τελικά, δεν απέφυγε την πιο πικρή του ήττα: ο Άγνωστος Στρατιώτης έγινε και αυτός πολιτικό, ακόμα χειρότερα, κομματικό εργαλείο. Εγινε μέγα ζήτημα στη θλιβερή ελληνική επικαιρότητα, για λόγους που ταιριάζουν στην ίδια και όχι σε εκείνον και στις μάχες που έδωσε διαχρονικά γι’ αυτόν τον τόπο. Και που αν και ο ίδιος παραμένει άγνωστος, αυτές είναι γνωστές – ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι γνωστές – σε όλους, καθώς είναι χαραγμένες πάνω στο ίδιο το μνημείο που σήμερα κατάντησε πεδίο άλλου τύπου και επιπέδου σύγκρουσης που σίγουρα δεν τιμά κανέναν από εκείνους για τους οποίους υπάρχει.
Παραμονή μιας εθνικής εορτής ενός τόπου που παρά το ιστορικό του βάθος ακόμα δεν έχει ωριμάσει αρκετά ώστε να αποφασίσει επιτέλους τι θέλει και τι δεν θέλει να θυμάται και να κρατήσει από αυτό και εξακολουθεί να βολοδέρνει γύρω από μη υπαρκτά ζητήματα που θα έπρεπε να έχουν κριθεί ως τέτοια και να έχουν περάσει επίσης στην ιστορία ως αυτονόητα πλέον απαντηθέντα, ο Αγνωστος Στρατιώτης έγινε μέγα ζήτημα μιας επικαιρότητας η οποία αγνοεί ουσιαστικά το ποιος είναι – γιατί αν το γνώριζε, μεταξύ άλλων, ζήτημα δεν θα υπήρχε. Ομως αυτό δεν συμβαίνει τώρα: ουδέποτε, μεταπολιτευτικά τουλάχιστον, η Ελλάδα κατανόησε και σεβάστηκε αυτό το μνημείο και ό,τι πραγματικά αντιπροσωπεύει – και πιθανώς γι’ αυτό και η κοινή γνώμη είναι σήμερα κάθετα διχασμένη επί ενός θέματος που, στα μάτια της, προέκυψε από το πουθενά.
Το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είναι η τιμή που αποδίδει η Ελλάδα στους αμέτρητους πεσόντες για την απόκτηση της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της, για τη δημιουργία αυτού του κράτους στην εθνική του ολοκλήρωση, η οποία χρειάστηκε περισσότερο από έναν ολόκληρο αιώνα για να συντελεστεί ύστερα από την έναρξή της με την Επανάσταση του 1821. Οι μάχες ατέλειωτες, το αίμα ποτάμι, οι θυσίες χωρίς σταματημό μέχρι να μπορούμε εμείς σήμερα να έχουμε μια χώρα ελεύθερη, η οποία και να δικαιούται να ασχημονεί με όλους τους τρόπους επί της μνήμης όσων την έχτισαν με τις ζωές τους. Γιατί επί της ουσίας αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα, από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Η κυβέρνηση αποφασίζει ότι θέλει, υποτίθεται, να προστατεύσει το μνημείο. Και γι’ αυτό το αποκλείει από χώρο δημόσιων συγκεντρώσεων, κάτι που δεν επιτρέπει το Σύνταγμα, αλλά και απαιτεί να σβηστούν τα ονόματα των νεκρών, νέων παιδιών κυρίως, μιας εθνικής τραγωδίας, εκείνης των Τεμπών. Εχει δίκιο; Η κυβέρνηση υποκρίνεται. Πρώτον, επειδή η ίδια, ως κόμμα, έχει χρησιμοποιήσει πολλάκις τον ίδιο ακριβώς χώρο για αντιπολιτευτικές συγκεντρώσεις που, στο τέλος τέλος, ουδεμία ηθική συσχέτιση έχουν με αυτό που συζητείται σήμερα. Εχουν δίκιο οι γονείς; Το ερώτημα είναι παραπλανητικό ακριβώς επειδή είναι δευτερογενές: δεν παραβίασαν κάποιο ιερό άβατο: τον Άγνωστο Στρατιώτη που τώρα ξαφνικά η κυβέρνηση ανακάλυψε την… τιμή του, τα κόμματα, και όχι μόνον αυτά, τον έχουν χρησιμοποιήσει ατελείωτα για χαμερπείς σκοπούς, όχι γι’ αυτόν. Παρ’ όλα αυτά, ο Αγνωστος Στρατιώτης θα έπρεπε να μη συσχετίζεται με τίποτε άλλο παρά μόνον με αυτό για το οποίο υπάρχει, ακόμα και όταν το μέγεθος μιας εθνικής τραγωδίας είναι τέτοιο και η αίσθηση απόπειρας συγκάλυψης είναι διάχυτη στην κοινωνία.
Ομως αν είναι κάποιος που προσβάλλει κυτταρικά το μνημείο, ασφαλώς και δεν είναι οι γονείς αλλά η κυβέρνηση – και μάλιστα διττά: ακόμα και με τα μικροκομματικά της παιχνίδια. Ο Πρωθυπουργός πασάρει πονηρά το πρόβλημα στον δελφίνο υπουργό Αμυνας. Εκείνος δείχνει ωμά την αντίθεσή του, όμως, τελικά, ποια αντίθεση; Πάει σαν καλός στρατιώτης και ψηφίζει. Γνωστός – γι’ αυτού του είδους την «πολιτική» των «πίσω μπρος», των «οχλήσεων» χωρίς ουσία και των δήθεν αρνήσεων αρχής σε ζητήματα μεγάλα, που όταν έρθει η ώρα της πράξης, ξαφνικά, γίνονται, ως διά μαγείας, μικρά. Οχι άγνωστος…