Nέες θρησκείες, καινούργια δόγματα

Αφορμή είναι ο χθεσινός Μαραθώνιος στην Αθήνα που από το βράδυ του Σαββάτου είχε παραλύσει την πρωτεύουσα, στην πραγματικότητα την είχε αποκλείσει από τους ίδιους τους κατοίκους της. Δεν με νοιάζει όμως αυτό. Είναι πολλοί όσοι θεωρούν τον Μαραθώνιο μια γιορτή και, προσωπικά, ομνύω στη φράση του Δημόκριτου «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος» (Ζωή χωρίς γιορτή είναι σαν μεγάλος δρόμος, σαν μακρύ ταξίδι χωρίς πανδοχείο, χωρίς στάση για ξεκούραση δηλαδή) και αν είναι οι άνθρωποι να γιορτάζουν, χαλάλι τους, ας μείνω δυο μέρες κλεισμένη στο σπίτι. Η αιτία όμως είναι αυτή η νέα «θρησκεία» που έχει να κάνει με τη συνεχή σωματική άσκηση, με την εξουθενωτική εκγύμναση, με την ανάδειξη των χιλιομέτρων που διανύεις κάθε μέρα σε ένα είδος ηθικής αρετής. Μην πω ψυχικής ισορροπίας – που θα το πω. Και κοντά σε αυτό, το δόγμα για την αποκαλούμενη υγιεινή διατροφή που, όπως αποδεικνύουν οι έρευνες, όχι μόνο υγιεινή δεν είναι αλλά ούτε καν διατροφή.

Ουδεμία αντίρρηση ότι η σωματική άσκηση είναι όχι μόνο βασική αλλά απαραίτητη προϋπόθεση καλής υγείας. Σωματικής και ψυχολογικής. Αλλο όμως σωματική άσκηση κι άλλο γυμναστική, περπάτημα, τρέξιμο μέχρι τελικής εξουθένωσης.Ή εμμονή που κάνει τους ανθρώπους να σηκώνονται άρρωστοι από το κρεβάτι προκειμένου να μη χάσουν το αυστηρό, καθημερινό τους πρόγραμμα άθλησης. Χωρίς, βεβαίως, να είναι αθλητές και χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι μια αρρώστια, ένα απλό κρυολόγημα, ακόμη και αυτό το «βαριέμαι», είναι ένα «μήνυμα» του σώματός μας ότι θέλει ξεκούραση.

Οι φίλες μου κυκλοφορούν εδώ και καιρό με το κινητό κρεμασμένο μπροστά στο στήθος τους σαν μπροστέλα. Για να μην το χάνουν, είχα την εντύπωση. Εμ έλα που δεν είναι έτσι. Για να μετράνε τα βήματά τους ή τα χιλιόμετρά τους το θέλουν. Ερχεται η παιδική μου φίλη στο σπίτι και έχει τον ακάθιστο. Ολη την ώρα πάει πάνω – κάτω. «Παλουκώσου, με ζάλισες», της λέω. Με κοιτάζει βλοσυρή και συνεχίζει τη διαδρομή κουζίνα – σαλόνι – μπάνιο και τούμπαλιν.

Τι να πω κι εγώ σε έναν κόσμο όπου το να είσαι γυμνασμένος ή ευκίνητος υπερισχύει άλλων προσόντων, ακόμη και των βασικών για ένα επάγγελμα. Με άλλη φίλη βλέπαμε, τις προάλλες, μια παράσταση. Μία εκ των ηθοποιών «δεν τα έλεγε» με τίποτα. Στη φίλη μου όμως άρεσε πολύ. Γιατί; Διότι σε κάποια σκηνή έκανε μια, χωρίς λόγο μάλιστα, χορευτική κίνηση τύπου «Dancing with the stars». Είναι καλογυμνασμένη, σου λέει. Ασε που τα μπράτσα της δεν είχαν μεγάλη χαλάρωση και το «υποστήριζε» το αμάνικο. Ο Λευτέρης Βογιατζής δηλαδή, που δεν ήταν και ο Τεντόγλου, ή η Λυδία Κονιόρδου, επειδή δεν κάνει σπαγγάτο, δεν λογίζονται καλοί ηθοποιοί;

Να γυμναζόμαστε, παιδιά, καμία αντίρρηση. Τόσο όσο, δηλαδή τόσο όσο να αισθανόμαστε καλά. Η υπερβολή που γίνεται εμμονή όμως, σε αυτή την περίπτωση, δεν ξέρω τι κάνει στο σώμα, πάντως δημιουργεί «χαλάρωση» μυαλού. Και αυτό, πολύ συχνά, φαίνεται περισσότερο και από τη χαλάρωση του μπράτσου.

Ορθοτροφία ή διατροφική διαταραχή;

Οταν δουν γλυκό, κάνουν μια γκριμάτσα δυσφορίας. Αλλαντικό, δεν το συζητώ, αποστρέφουν το πρόσωπό τους. Τυριά δεν βάζουν στο στόμα τους διότι έχουν πολλά λιπαρά και πολύ αλάτι, εκτός κι αν είναι ενισχυμένα πρωτεϊνικά. Αβγό ολόκληρο ποτέ, μόνο ασπράδια σε συσκευασία χυμού και συνταγές με ακατονόμαστα υλικά και απροσδιόριστο αποτέλεσμα. Και κάθε τόσο ένα καινούργιο τσιτάτο, αλιευμένο από το Διαδίκτυο. Αυτό το τρόφιμο προκαλεί καρκίνο στο στομάχι, το τάδε ρίχνει την ενέργεια, με το άλλο «τεμπελιάζουν» τα έντερα και το παράλλο απαγορεύεται να το φας μετά τα σαράντα.

Λέγεται ορθοτροφία, αλλά πρόκειται για μια πολύ σοβαρή διατροφική διαταραχή. Και μάλλον η πιο διαδεδομένη.