6+1 πρόσωπα που θα κρίνουν το (πολιτικό) παιχνίδι
Στην αυγή του 2026, το πολιτικό σκηνικό είναι πιο ρευστό από ποτέ. Και παρότι (εκτός απροόπτου) δεν πρόκειται για εκλογική χρονιά, η σημασία της είναι εξίσου μεγάλη και οι εξελίξεις της καθοριστικές: βασικοί πολιτικοί παίκτες καλούνται να πάρουν σημαντικές αποφάσεις. Για κάποιους, οι επιλογές τους δεν είναι απλώς προσωπικές – αντιθέτως, αναμένεται να επηρεάσουν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Είτε σκέφτονται να δημιουργήσουν πολιτικό φορέα, είτε ηγούνται ενός, είτε μετρούν την κατάλληλη στιγμή για να διεκδικήσουν την προεδρία, κάθε μικρό τους βήμα ανακατεύει για τα καλά την τράπουλα. Τόσο που δεν ξέρουμε ποιος θα τραβήξει το καλό χαρτί και ποιος τον μουντζούρη.
Κυριάκος Πιερρακάκης
Το 2025 κλείνει αρκετά καλά για τον Κυριάκο Πιερρακάκη – σίγουρα πολύ καλύτερα από τα Χριστούγεννα μιας σειράς ομολόγων του, πρώην υπουργών Οικονομικών, που δεν τολμούσαν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα να ελπίζουν πως ένας Ελληνας θα γινόταν πρόεδρος του Eurogroup όσο η χώρα βρισκόταν σε επιτροπεία. Θεωρητικά, αυτό σημαίνει πως τα επόμενα δύο χρόνια ο Πιερρακάκης είναι δεσμευμένος στη θέση του ΥΠΟΙΚ, ακούνητος σε όποιον πιθανό ανασχηματισμό. Μετά όμως τι; Και πώς φτάνει κανείς μέχρι εκεί;
Σε κάθε δημοσκοπική έρευνα, ο Πιερρακάκης βρίσκεται σταθερά ανάμεσα στους πιο δημοφιλείς υπουργούς – ο μόνος με πασοκικό παρελθόν και θαυμαστές στον κεντρώο χώρο, που διαχωρίζουν «τον Κυριάκο τον μικρό» από την κριτική που ασκούν «στον Κυριάκο τον μεγάλο», κι ας μην έχει λείψει από μητσοτακικό υπουργικό σχήμα ούτε μία μέρα. Είναι αυτό το εφόδιο αρκετό για τη συνέχεια; Αν όντως οι επόμενες εκλογές γίνουν την άνοιξη του 2027, ο Πιερρακάκης έχει αρκετό χρόνο να αποφασίσει πώς θα ήθελε να προσεγγίσει έναν μεγαλύτερο ρόλο εντός της ΝΔ. Και τα γεγονότα του 2026, που αναπόφευκτα επηρεάζουν και το εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, ενδεχομένως θα τον βοηθήσουν να κρίνει τι πρέπει να κρατήσει και τι όχι από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Κυρίως, αν θα ήθελε δυνητικά να εμφανιστεί ως συνεχιστής της.
Παύλος Γερουλάνος
Στο τέλος του 2024, ο Παύλος Γερουλάνος είχε έρθει τρίτος σε μια σκληρή εσωκομματική αναμέτρηση για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, είχε όμως κερδίσει κάτι που κανείς δεν περίμενε όταν η προεκλογική εκστρατεία ξεκίνησε – μία ακόμα ευκαιρία. Στο τέλος του 2025, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος πια, έθεσε μια διορία που εκπνέει μαζί με το φευγιό του παλιού χρόνου: η «βελόνα» των στάσιμων δημοσκοπήσεων δεν έχει ακόμα κουνηθεί.
Η ήπια προσέγγιση του Γερουλάνου είναι το σήμα κατατεθέν του, όμως το 2026 ο πρώην υπουργός ενδεχομένως να αναγκαστεί να βρεθεί μπροστά σε ένα δίλημμα που πάει κόντρα στην ίδια του τη φύση και στον τρόπο που έχει επιλέξει να κινείται πολιτικά. Τι θα κάνει αν οι επόμενες μετρήσεις συνεχίσουν να είναι στάσιμες ή αν η δεύτερη θέση χαθεί από ένα κόμμα που σήμερα είναι υπό διαμόρφωση; Πώς θα κινηθεί εσωκομματικά στον δρόμο προς το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ; Αυτή είναι ίσως η πιο κρίσιμη απόφαση που θα κληθεί να πάρει ο Γερουλάνος, γιατί θα καθορίσει όχι μόνο τον ρόλο του μέσα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι απλώς τον τρόπο που τον βλέπουν οι υπόλοιποι (τόσο εντός όσο και εκτός ΠΑΣΟΚ), αλλά και την επόμενη ημέρα του ΠΑΣΟΚ. Τα πάντα έχουν να κάνουν με τη διαίσθηση της στιγμής και με το τάιμινγκ.
Παύλος Πολάκης
Υπάρχει ένα πρόσωπο που το έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους: θα είναι ο τελευταίος που θα φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παύλος Πολάκης έχει πάρει μια απόφαση που δεν είναι απλώς επιλογή, αλλά και μια ανάγκη. Οντως, δεν θα ακολουθήσει τον Αλέξη Τσίπρα σε κανένα νέο εγχείρημα που δεν περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική οντότητα, όμως έτσι κι αλλιώς θέση γι’ αυτόν δεν υπάρχει στο σκηνικό της «Ιθάκης» – ούτε στην πλατεία, ούτε στον εξώστη, ούτε στην πρώτη θέση, ούτε στην τελευταία.
Οσο στον ΣΥΡΙΖΑ το σκηνικό είναι ρευστό, όσο ο Πολάκης περιμένει να δει ποιοι σύντροφοί του θα εγκαταλείψουν την Κουμουνδούρου για χάρη του πρώην πρωθυπουργού, τόσο παίζει με χαμηλά την μπάλα. Η στάση αναμονής ωστόσο δεν θα κρατήσει για πάντα. Οταν ο Τσίπρας ανακοινώσει τις επόμενες κινήσεις του, τότε ξέρουμε τουλάχιστον έναν σημερινό συριζαίο βουλευτή που θα βρεθεί απέναντί του, αξιοποιώντας την κρατική χρηματοδότηση ενός κόμματος που εξελέγη αλλά δεν είναι πια αξιωματική αντιπολίτευση. Θα κάνει τότε το βήμα ο Πολάκης; Θα επιχειρήσει να στήσει όρθιο έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα κατέβει στις ερχόμενες εκλογές διεκδικώντας την είσοδό του στη Βουλή; Και αν το κάνει, υπάρχει περίπτωση να καταφέρει αυτό που θέλει; Στην περίπτωση Πολάκη, όλα κρίνονται από το ποιοι θα φύγουν, αλλά κυρίως από το ποιοι και γιατί θα μείνουν.
Αλέξης Τσίπρας
Εξώστης, αυτοοργάνωση, «Ιθάκη»: ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί την επιστροφή του λέγοντας πως ήρθε η ώρα για μια «νέα Μεταπολίτευση», υπονοώντας αυτοδιάλυση των υφιστάμενων κομματικών σχηματισμών και ζητώντας από τους προοδευτικούς πολίτες να δημιουργήσουν νέους κινηματικούς πυρήνες. Ο πρώην πρωθυπουργός, στην αρχή του 2026, βρίσκεται ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον του: το ένα πόδι πιασμένο στο κατάρτι της «Ιθάκης» και στις σχέσεις με τον πάλαι ποτέ ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, το άλλο στην επόμενη ημέρα και στην επόμενη πολιτική του πρωτοβουλία, πάνω σε συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Για πολλούς αναλυτές, η επιτυχία του εγχειρήματος θα βασιστεί στο αν ο Τσίπρας μπορεί να απαγκιστρωθεί από την ανάγκη για δικαίωση και στο αν θα καταφέρει να κερδίσει πάλι στα σημεία που τον έκαναν πρωθυπουργό το 2015 – να προσφέρει, δηλαδή, ελπίδα στις κύριες παραγωγικές ηλικίες. Στα πλεονεκτήματά του μετράει το ότι έχει ακόμα πιστό κοινό, που βασίζει τη στήριξη στο πρόσωπό του στο επιχείρημα πως είναι ο μόνος που μπορεί να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στα μειονεκτήματά του ξεχωρίζει το χαμηλό σκορ στην αξιοπιστία του, αλλά κυρίως το γεγονός πως, μετά το βιβλίο και τις δύο ομιλίες του σε Αθήνα και Πάτρα, δεν έχει καταφέρει να πείσει τους κεντρώους. Οι οποίοι, παραδόξως, είναι απαραίτητοι τώρα που στην Αριστερά αυξάνονται οι δυσαρέσκειες και οι διεκδικητές.
Ζωή Κωνσταντοπούλου
«Η Ζωή δεν πολιτεύεται, η Ζωή υπερασπίζεται», λένε όσοι συμπαθούν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είναι μια φράση ενδεικτική της επικοινωνιακής επιλογής τής πρώην προέδρου της Βουλής, η οποία γνωρίζει πως κερδίζει πόντους κάθε φορά που οι θυμωμένοι πολίτες αναζητούν ένα πρόσωπο που στριμώχνει το σύστημα – όσο περισσότερο τόσο το καλύτερο. Πότε χάνει; Οταν το αίσθημα καταλαγιάζει και τα πνεύματα ηρεμούν, όταν τα προγράμματα και η κυβερνησιμότητα βγαίνουν από τα συρτάρια – η εμπειρία από την προεδρία της Βουλής το 2015, άλλωστε, δεν είναι η καλύτερη.
Η εξεταστική επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ έφερε την Κωνσταντοπούλου ξανά στο στοιχείο της, κάνοντάς τη viral. Και μάλιστα τη στιγμή που δύο κόμματα υπό διαμόρφωση διεκδικούν το ίδιο θυμωμένο ακροατήριο με εκείνη. Η Κωνσταντοπούλου είναι μέσα στη Βουλή, εκείνοι δεν είναι – και προσπαθεί αυτή τη συνθήκη να την κάνει πλεονέκτημα. Σε κάθε περίπτωση, η Κωνσταντοπούλου δεν παίζει πια μόνη. Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, βλέπει έναν γνώριμο αντίπαλο, με τον οποίο έχει ανοιχτούς λογαριασμούς. Στην περίπτωση της Μαρίας Καρυστιανού, η δυναμική είναι καινούργια και βασίζεται στην παρουσία και των δύο στις πλατείες των Τεμπών. Η Πλεύση Ελευθερίας όμως δεν είναι και μπαλόνι που ξεφουσκώνει εύκολα: κάθε μέρα που η Κωνσταντοπούλου παίρνει τον ρόλο του εισαγγελέα, οι αντίπαλοί της πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο.
Μαρία Καρυστιανού
Εως τώρα ήταν πάρα πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε πολιτικό να ασκήσει κριτική στη Μαρία Καρυστιανού· η τραγική ιδιότητά της ως μητέρας ενός νεαρού κοριτσιού – θύματος του τρένου των Τεμπών δεν επέτρεπε ιδιαίτερη κριτική. Πώς να κρίνει κάποιος τα λεγόμενα μιας μάνας που αναζητεί τους λόγους για τον άδικο θάνατο του παιδιού της;
Η απόφαση της Καρυστιανού να πολιτευθεί ωστόσο, εφόσον επιβεβαιωθεί το 2026, παύει αυτή την ειδική συνθήκη: από τη στιγμή που το νέο κίνημα ανακοινωθεί, η Καρυστιανού θα κρίνεται ως πολιτικός. Και αυτό σημαίνει αρκετά σκληρά, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση, κομμάτι των ψηφοφόρων της οποίας θα διεκδικήσει αναπόφευκτα, όσο μαλακά κι αν της φέρονται σήμερα. Κοινό, σε μια τέτοια περίπτωση, η Καρυστιανού βρίσκει και στα αριστερά και στα δεξιά, ενώ το γεγονός ότι είναι «άκαυτο» πρόσωπο σε αυτή τη φάση την ευνοεί, εμφανίζοντας εύρος δυνητικής ψήφου μεγαλύτερο από αυτό της πρωτοβουλίας Τσίπρα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η πολιτικός Καρυστιανού, ωστόσο, δεν είναι οι πολιτικοί σχηματισμοί και οι αρχηγοί που θα ταχθούν απέναντί της. Είναι οι κινήσεις των υπόλοιπων συγγενών των θυμάτων των Τεμπών, ειδικά εκείνων που διαφωνούν με τις κινήσεις της και δεν κρύβουν σήμερα πως θα μιλήσουν δημόσια – σπάζοντας τις σημερινές προσπάθειες για ενιαίο μέτωπο, ενόψει και της δίκης.
Κυριάκος Βελόπουλος
Πριν από μερικούς μήνες, οι δημοσκόποι πρόσεξαν για πρώτη φορά μια αξιοσημείωτη αντοχή της Ελληνικής Λύσης από τη Λάρισα και πάνω. Το τελευταίο διάστημα, μιλούν για καθαρά διψήφια σε αρκετές περιφέρειες της Βόρειας Ελλάδας, που αν παραμείνουν σε αυτά τα επίπεδα μέχρι την κάλπη, τότε ο Κυριάκος Βελόπουλος θα έχει πετύχει μια μεγάλη, για τα δεδομένα του κόμματός του, νίκη. Ο Βελόπουλος εδώ και χρόνια απευθύνεται σε κοινό με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά – ρωσόφιλο, αντιεμβολιαστικό, καθαρά δεξιό, ενίοτε γραφικό. Στα δεξιά της γαλάζιας πολυκατοικίας, ωστόσο, τίποτα πιο ισχυρό από την Ελληνική Λύση δεν υπάρχει: η Αφροδίτη Λατινοπούλου ακόμα δεν σκοράρει ψηλά και ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει υπονοήσει καν ακόμα τις επόμενες κινήσεις του.
Μήπως οι νεοδημοκρατικές ψήφοι που διασχίζουν τον Ρουβίκωνα στις δημοσκοπήσεις επιστρέψουν στο μαντρί λίγο πριν από την πραγματική κάλπη; Μήπως ένα πιο φρέσκο, ακραίο πρόσωπο θα έκοβε τη φόρα, επαναφέροντας την Ελληνική Λύση στις δυνάμεις που παρουσίασε το 2023; Ενα είναι βέβαιο: ο Βελόπουλος ξέρει πως μέχρι τις επόμενες εκλογές θα πρέπει διαρκώς να απαντάει σε μια βασική ερώτηση – αν η ΝΔ δεν πάρει την αυτοδυναμία, δέχεται να λειτουργήσει ως μικρός εταίρος; Για το κοινό του, κάτι τέτοιο θα ήταν απαγορευτικό – και ειδικά με την Καρυστιανού να ετοιμάζεται, θα ήταν καταστροφικό. Αρα ο τρόπος που θα απαντήσει θα κρίνει και τη συνέχεια.