Η βία των ανηλίκων

Τα λαμπιόνια αναβοσβήνουν στα μπαλκόνια και τις πλατείες από τον Νοέμβριο κιόλας, γιατί τα Χριστούγεννα θέλουν φως και λάμψη. Τα μαγαζιά γέμισαν από νωρίς, με πολλούς να σκορπάνε τον μισθό του Δεκεμβρίου ξέροντας ότι θα πάρουν και το δώρο. Sold out οι τουριστικοί προορισμοί, όπως κάθε χρόνο, ακόμα κι αν κάποιοι κατέφυγαν πάλι, όπως παλιά, σε διακοποδάνεια! Σιγά την είδηση! Μοναδική αγωνία από την περασμένη εβδομάδα, το αν θα ανοίξουν τα μπλόκα των αγροτών για να μην ταλαιπωρηθούν στους δρόμους και χάσουν ώρες ξεγνοιασιάς.

Τέτοιες μέρες ξεχνιούνται τα πάντα, ακόμα κι αυτά που δεν πρέπει να ξεχνιούνται επ’ ουδενί. Ετσι συνήθως γίνεται τις τελευταίες μέρες της χρονιάς, θαρρείς κι ένα αόρατο και γιγάντιο σφουγγάρι σβήνει λάθη και παραλείψεις.

Οι απολογισμοί πέφτουν σε μπλόκα και μποτιλιάρισμα. Κι όσοι προλαβαίνουν να κάνουν έναν προσωπικό απολογισμό διαπιστώνουν ότι ελάχιστα κατάφεραν να κάνουν από όσα στόχευαν ένα χρόνο πριν, ίδιες μέρες. Δεν πειράζει, ίσως του χρόνου και του παραχρόνου. Αέναες αναβολές!

Εδώ όμως έχουμε ένα γιγάντιο θέμα, από αυτά που κανονικά θα έπρεπε να στερήσουν τον ύπνο από χιλιάδες γονείς, δυστυχώς.

Γέμισε ο τόπος από αμέτρητες και σοβαρότατες παραβατικές συμπεριφορές ανηλίκων, με κάποιους γονείς απλούς θεατές, γονείς που αφήνουν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους στον αυτόματο πιλότο.

Τούτη τη χρονιά που φεύγει έγιναν αδιανόητα πράγματα στα σχολεία και τους δρόμους. Κι όχι όποια κι όποια περιστατικά. Από άγριους ξυλοδαρμούς, μερικούς μάλιστα από ολόκληρες ομάδες, μέχρι μαχαιρώματα! Από μαθητές και μαθήτριες, έτσι;

Αν τα λαμπιόνια σκεπάζουν, θάβουν κάτω από το χαλί όλες αυτές τις αδιανόητες πράξεις, τότε η κατάσταση είναι ακόμα πιο σοβαρή. Και είναι μια αρρώστια για την οποία δεν υπάρχει ούτε εμβόλιο, ούτε θεραπεία. Είναι καρκίνωμα!

Ετοιμάζεσαι, κύριε και κυρία μου, να γιορτάσεις ή και να πας διακοπές όταν το βλαστάρι σου είναι ανεξέλεγκτο και μάλιστα με καθαρά δική σου ευθύνη; Πώς το αντέχεις, πώς κοιμάσαι;

Το παραμελείς όλον το χρόνο και τώρα κάνεις απλώς ένα εορταστικό διάλειμμα;

Αφορμή για όλα αυτά ένα τρομερό περιστατικό – ένα ακόμα δηλαδή ανάμεσα στα μυριάδες που συνέβησαν –, η επίθεση με μαχαίρι μιας δεκαεξάχρονης σε συμμαθήτριά της, την οποία τραυμάτισε μέσα στο σχολείο στην κοιλιά και στο χέρι.

Και το πιο τρομερό; Το έχει ξανακάνει άλλες δύο φορές! Τη μία με κουζινομάχαιρο και την άλλη με λάμα δεκαοκτώ εκατοστών!

Ενα άγουρο παιδί είναι πλέον αντιμέτωπο με κακούργημα – απόπειρα ανθρωποκτονίας! – κι η ζωή της στιγματίστηκε πριν καν ενηλικιωθεί. Και όπως είπε, ένιωσε να βγαίνει εκτός ελέγχου όταν άκουσε κάποιες συμμαθήτριές της να μιλούν εναντίον της. Οσο για το μαχαίρι; Δήλωσε ότι το είχε για λόγους προστασίας! Στο σχολείο, έτσι;

Και η μητέρα της νεαρής; Είπε τα απολύτως αναμενόμενα, δυστυχώς!

«Δουλεύω πολλές ώρες, δεν προλάβαινα να ασχοληθώ με το παιδί… Είχα πάρει και το “Χαμόγελο του Παιδιού“, είχα πάρει κι αλλού, μου είπαν “τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε”. Είναι αθώα η κόρη μου και παρασύρεται. Από κάπου ξεκινάει όλο αυτό, από κάποια παρέα».

Προσοχή: δεν είναι το ένα και μόνο περιστατικό, έχουν καταγραφεί πάρα πολλά μέσα στη χρονιά. Και ούτε μπορεί, ούτε γίνεται, οι καθηγητές να είναι… θηριοδαμαστές! Δεν είναι ούτε δουλειά τους και ούτε ευθύνη τους. Και αν δεν φροντίσει το σπίτι, αυτά θα γίνονται και θα είναι ανεξέλεγκτα.

Ο αντίλογος κάποιων φαντάζει σπαραξικάρδιος.

«Τι να κάνουν οι καημένοι οι γονείς όταν τρέχουν όλη μέρα για το μεροκάματο και την επιβίωση;».

Δεν αντιλέγει κανείς. Ετσι είναι σε πολλές περιπτώσεις. Ο αγώνας της επιβίωσης. Αλλά αν οι γονείς σκεφτούν ότι τα αποτελέσματα μπορεί να είναι θλιβερά, τραγικά, ίσως να έβαζαν άλλες προτεραιότητες.

Γιατί, ναι, τα παιδιά είναι πάνω απ’ όλα, όσο σκληρό και δύσκολο κι αν ακούγεται. Ας σκύψουμε το κεφάλι σε αυτά, δεν γίνεται αλλιώς…