Մեզ բաժանում են սևերի-սպիտակների, որպեսզի ավարտին հասցնեն հայ ժողովրդի ոչնչացման հրեշավոր ծրագիրը․ դա անում են թրքահպատակ Նիկոլ Փաշինյանի մասնակցությամբ․ Իշխան Սաղաթելյան
Մեզ բաժանում են նախկինների-նորերի, սևերի-սպիտակների, հայաստանցիների-ղարաբաղցիների, տեղացիների և սփյուռքահայերի, որպեսզի ավարտին հասցնեն հայ ժողովրդի ոչնչացման այս հրեշավոր ծրագիրը։ Մեզ հեռացնում են մեր արմատներից, հարձակվում են մեր ինքնության հիմքերի վրա, մեր եկեղեցու վրա, որպեսզի զրկեն մեզ ուժի աղբյուրից, և դա անում են պարզ պատճառով՝ Թուրքիայի ծրագրերում ոչինչ չի փոխվել։ Եվ դա անում են այս շենքում նստած դավաճանի, թրքահպատակ սրիկա Նիկոլ Փաշինյանի մասնակցությամբ և նրա ձեռքով։ Այս մասին Հանրապետության հրապարակում ավանդական Ջահերով երթի մեկնարկից առաջ իր ելույթի խոսքում ասաց ՀՀ ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Իշխան Սաղաթելյանը։ Նրա ամբողջական ելույթը ներկայացնում ենք ստորև․
Հարգելի՛ հայրենակիցներ, սիրելի՛ երիտասարդներ, պահանջատեր և զինակից հայություն։
«Այսօր այստեղ ենք հայության անանցանելի իրավունքները պաշտպաելու, մեր հիշողությանը տեր կանգելու, Ցեղասպանության զոհերի հիշատակը հարգելու, այլևս երբեք նոր Ցեղասպանություն և հայրենազրկում թույլ չտալու համար։
Շուրջ 25 տարի է ապրիի 23-ին Դաշնակցության երիտասարդական և ուսանողական միությունները կազմակերպում են պայքարի խորհրդանիշ Ջահերով երթը։ Կային տարիներ, որ սա միայն երիտասարդների երթն էր, որին միանում էին մեր հազարավոր հայրենակիցներ։ Այժմ այն վերիմաստավորվել է և դարձել համազգային պայքարի և միասնականության երթ։
Սիրելի՛ հայրենակիցներ,
վերջին տարիներին Ջահերով երիթն մասնակցում ենք ոչ սովորական հույսերով ու ապրումներով։ 2020 թվականի պատերազմը, Արցախի մեծագույն մասի հանձնումը թշնամուն, մեր հազարավոր հայորդիների նահատակությունն ու երկրի առջև կանգած ներկա մարտահրավրեներն արմատապես փոխել են իրավիճակը։ Հայոց ցեղասպանությունից 108 տարի անց ՀՀ իշխանությունները, կատարելով թուրք-ադրբեջանական նախապայմանները, ցանկանում են հրաժարվել մեր համահայկական պայքարից՝ Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման և իրավունքների պաշտպանության սահմանադրական իր հանձնառությունից, հրաժարվում է Արցախից ու, հայրենիքի դարպասները բացելով թշնամու առաջ, խաղաղությանն անվան տակ ժողովրդին տանում է նոր Ցեղասպանության։ Բայց արդյո՞ք մեր հազարամյակների պատմության մեջ բամաթիվ պատմություններ և հաղթանակներ տեսած ազգը կարող է այսպիսի մղձավանջի մեջ հայտնվել։ Արդյո՞ք ծանր պարտությունից, Ցեղասպանության մոխիրներից հառնած, ընդամենը 3 տարի անց փառավոր հաղթանակներ կերտած, պետականություն վերականգնած ազգը կարող է այսքան հուսալքվել ու ընկճվել։ Թեկուզ ամոթալի, թեկուզ պարտադրված, թեկուզ կազմակերպված ու ստորացուցիչ պարտությունից հետո։ Պատասպանը միանշանակ է՝ ո՛չ։ Ո՛չ , որովհետև անգամ ամենածանր պահերին մեզ հաջողվել է պահպանել մեր երազանքը, Արաքս գետն անցնող մեր գաղթականը պահպանել է պետություն ունենալու երազանքը, տունն այրված, երեխաներին կորցրած մայրն իր հետ ամեն գնով փրկել է հայկական մատյանները՝ երազելով՝ մի օր դրանք նորից հայ սերունդներ են կրթելու։ Աշխարհի տարբեր անկյուններում Ցեղսպանությունից մազապուրծ եղած հայերը պաշտպանել են իրենց լեզուն, կրոնը, մշակույթը՝ երազելով մի օր վերադառնալ հայրենիք։ Ուրեմն՝ հայկական երազանքի պահպանումը, հայկական պետություն ունենալու կամքը դարեր շարունակ ապրեցրել է մեր ազգը, ստիպել հաղթահարել բոլոր դժվարությունները։
Ի՞նչ է կատարվում այսօր։ Մեզնից փորձում են խլել այդ երազանքը, մեզ ստիպում են հրաժարվել հայկական հարցից, հայկական պահանջատիրությունից, մեր անցյալից, որպեսզի գողանան մեր ապագան։ Մեզ բաժանում են նախկինների-նորերեի, սևերի-սպիտակների, հայստանցիների-ղարաբաղցիների, տեղացիների և սփյուռքահայերի, որպեսզի ավարտին հասցնեն հայ ժողովրդի ոչնչացման այս հրեշավոր ծրագիրը։ Մեզ հեռացնում են մեր արմատներից, հարձակվում են մեր ինքնության հիմքերի վրա, մեր եկեղեցու վրա, որպեսզի զրկեն մեզ ուժի աղբյուրից, և դա անում են պարզ պատճառով՝ որովհետև Թուրքիայի ծրագրերում ոչինչ չի փոխվել։
Եվ դա անում են այս շենքում նստած դավաճանի, թրքահպատակ սրիկա նիկոլ Փաշինյանի մասնակցությամբ և նրա ձեռքով։
Սիրելի՛ հայրենակիցներ,
ի՞նչ կարող ենք մենք հակադրել թշնամական այս ծրագրին։ Այս հարցին պատասխանում է մեր պատմությունը, այս հարցին պատասխանում են մեր հայրենիքի համար նահատակված մեր հերոսները, այս հարցին պատասխանում է 130 օր շրջափակման մեջ գտնվող Արցախը։ Եվ այդ պատասխանը մեկն՝ դիմադրություն և պայքար։ Մեր ընտրությունը ցեղասպանության կամ հերոսական պայքարի մեջ է, մեր ընտրությունը ստրկացման կամ արժանապատիվ կյանքի մեջ է։ Մեր ընտրությունը կյանքի կամ մահվան միջև է։ Հետևաբար՝ մենք այլ ընտրություն չունենք, մենք պետք է ընտրենք ինքնապաշտպանության, պայքարի և արժանապատիվ կյանքի ճանապարհը։
Սիրելի՛ հայրենակիցներ,
մեր ժողովուրդը նույն ժողովուրդն է, ով հաղթեց Սարդարապատում և վերականգնեց իր պետկանությունը, մեր ժողովուրդը նույն ժողովուրդն է, որի զավակները պատժեցին Հայոց ցեղասպանության կազմակերպիչներին։ Մեր ժողովուրդն արցախյան առաջին պատերազմում հաղթած, ապրիլյան պատերազմում թշնամուն արժանապատվորեն դիմագրաված ժողովուրդն է։ Ուրեմն՝ ապրելու, թշնամուն դիմագրավելու մեր որոշումը միանշանակ իրատեսական է, ուրեմն ստում են և դավաճան են բոլոր նրանք, ովքեր պնդում են՝ մենք թշնամուն դիմագրավելու հնարավորություն չունենք և պետք է հանձնվենք։
Տարբեր կայսրություններ, բռնակալներ, շատ ավելի հզոր թշնամիներ պայքարել են Արարատի ստորոտում իր տունը կառուցող հայ ժողովրդի դեմ։ Գուցե ինչ-որ պահի նրանց թվացել է, որ կարողացել են ծնկի բերել մեզ, բայց հիմա մենք կանգնած ենք մեր հողում, կանգնած ենք թշնամական հարվածներին դիամագրավող մեր պետության մայրաքաղաքի հրապարակում, գտնվում ենք շրջափակման մեջ, բայց կանգուն ենք։
Դիմում եմ Արցախի Հանրապետության մեր հայրենակիցներին։
Սիրելի՛ հայրենակիցներ,
ներողություն եմ խնդրում յուրաքանչյուրիցդ, որ դեռ մեր և ձեր ճակատագիրը որոշում են այս թրքահպատակ դավաճանները։ Մեր վճռական ներկայությունն այստեղ, պայքարին մեր զինվորագրումը դեռևս բավարար չէ, բայց ապացույցն է, որ դուք մենակ չեք, մայր հայրենիքը ձեռքերը չի՛ լվացել Արցախից, մենք միասին ենք՝ մեկ բռունցք և մեկ ուժ։
Սիրելի հայրենակիցներ,
մենք ոչ միայն կարող ենք, այլ պարտավոր ենք շրջելու մեր պատմության այս սև էջը։ Մենք դա պարտական ենք մեր նահատակներին, մեր հերոսներին, մեր վրիժառուներին, բայց նաև մեր զավակներին և ապագա սերունդներին։
Պետք է կրկնեմ այս հարթակից այն, ինչ կրկնել եմ նախորդ տարի այս օրերին՝ կլինենք համարձակ, միասնական, ըմբոստ, չենք խուսափի պատասխանատվություն ստանձնելուց, մեզ կհիշեն որպես պատմության անիվը շրջած, հաջորդ սերունդներին ապրելու, արարելու հայրենիք փոխանակած սերունդ, եթե ոչ՝ վախկոտի խարանը բոլորիս շիրմների վրա լինելու է անխտիր։ Հնարուրժելո՞ւ ենք նման ճակատագիր։ Ո՛չ։ Ուրեմն՝ պայքար, ուրեմն՝ չընկրկենք և չվախենանք թշնամու թվաքանակից։ Ամեն ինչ վերջացած չէ, գլխավոր կռիվը դեռ առջևում է։ Չնահանջե՛նք մեր արդար պայքարից, համախմբվե՛նք, մի կողմ դնենք կուսակցական, քաղաքական և անձնական հարցերը։ Համախմբվե՛նք և դո՛ւրս վռնդենք մեր երկրից ներքին թշնամիներին և արտաքին թշնամուն։ Այստեղ է մեր վերածննդի և փրկության ջահը և հույսը։ Պայքա՛ր, պայքար հանուն սրբադասված մեր նահատակների, հանուն Հայաստանի, հանուն Արցախի, հանուն հայկական նոր զարթոնքի»։