ایرانی‌ها همه کربلایی اند

غلامرضا بنی اسدی
هر کس بخواهد ما را بشناسد، هرکس علامت سئوال جلوی ما بگذارد ما خود را چنین معرفی می‌کنیم؛ما اهل محرمیم، اهل کربلا. ما ملت روضه ایم. باران چشمان ما، هزار بار از ابرها عطش زداتر است. ما کام نوزادان خود را با اشک بر حسین برمی داریم. ما را با عاشورا خویشاوندی عمیقی است؛ از نوع خویشاوندی سلمان فارسی با حضرت رسول ا... ما این خویشاوندی را در فرازهای بی‌فرود تاریخ هم چون دفاع مقدس ثابت کرده ایم. پای این سند، امضای خونین صدها هزار شهید است و راستی اگر خویشاوند نبودیم چرا در راه حسین سر می‌دادیم، چرا تمام قد در برابر گلوله مستقیم تانک‌های ارتش مدرن شده یزید دوران می‌ایستادیم. چرا روی مین‌های خیانت ابن زیادها می‌رفتیم. آری، ما خویشاوند و عاشق مولاییم ما در کودکی با اشک بر حسین آغاز کردیم و ایستادن را به همان یاعلی نخستین آموختیم. راز راست قامت ایستادن ما هم در عاشورا شکوفا شده است. هرکس می‌خواهد ما را بشناسد، عاشورا را مطالعه کند، هرکس می‌خواهد شاخص‌های هویتی شیعه را بشناسد، چشم به جمال بی‌مثال مولا حسین علیه السلام بگشاید، وفای پرشکوه عباس را ببیند، حماسه اکبر را بخواند، گلوی خونین حجت بزرگ حقیقت، علی اصغر را به نظر آورد. قاسم را ببیند که اگر چه هیچ زرهی اندازه قامت او نبود اما تن پوش شهادت، چنان بر قامتش راست می‌آمد که سروها را به تحسین وا می‌داشت. «حبیب بن مظاهر» را ببیند که چگونه جوان می‌شود در نهایت پیری، «زهیر» را نگاه کند که« زهره آسمان عشق» است و زهره از دشمن می‌ترکاند. «حر» را ببیند که تحریرگر آزادی است.«جون» را ببیند، روسفیدترین سیاه تاریخ را که هنگام رجزخواندن هم جز حسین بر زبان نیاورد و به گاه شهادت هم اشک امام جاری شد تا روسفید دو دنیا شود. هرکس می‌خواهد صبوری ما را بسنجد، برود و ماجرای حضرت زینب سلام‌الله علیها را بخواند و بداند ما بر صراط مستقیم شهادت تا آخر ایستاده ایم. هرکس می‌خواهد نگاه ما را به جهان بداند، این کلام حضرت زینب را بازبخواند که «ما از خدا جز زیبایی ندیدیم» آری در منطق شهادت باوران، شهید شدن، اوج یک زندگی زیباست و هرگز و هرگز و هرگز فردی تا زیبایی زندگی را نچشد شایستگی چشیدن شهد شهادت را نمی‌یابد.پس به احترام چراغ‌هایی که به حرمت امام حسین علیه السلام در کوچه‌های شهر و در کوچه‌های جان ما روشن شده است و به حرمت زیبایی‌هایی که از امام گرفته‌ایم بیاییم و همه زندگی خود را غبارروبی کنیم و زشتی‌ها را از میان برداریم تا زیبایی‌ها جای آن را بگیرد. حیف است ملتی که امامی چون حسین(ع) دارد همه زندگی‌اش زیبا نباشد. حیف است ملتی که راز بزرگی چون علی اصغر دارد، در بن بست‌های زندگی اجتماعی و فردی گیر کند. حیف است در سرزمین دل که می‌تواند گل بروید بر اثر غفلت ما خارها قد بکشند. یادمان باشد هر چه زیبایی در چشم و باور و زندگی ماست به حرمت امام حسین و جریان امامت و ولایت است و همه نازیبایی‌ها، بدی‌ها، نامردمی‌ها و... در بستر غفلت از فهم عاشورا شکل می‌گیرد و ما را از شیعه مولا بودن دور می‌کند و از ملت عشق هم جدا. پس هوشیار باشیم و رابطه خود را با امام خوبی‌ها، عمیق‌تر کنیم تا برای همیشه عاشورایی بمانیم چه دشمن هم از عاشورا می‌ترسد و از آدم‌های عاشورایی لذاست که با همه وجود سر راه آنان سد ایجاد می‌کند، بمب منفجر می‌کند والا با غیرحسینی‌ها و کسانی که با عاشورا نسبتی ندارند کاری ندارد. این حسینیان هستند که بی‌عدالتی را تاب نمی‌آورند و یزیدهای جدید را نیز هم وکاظمین دیروز، شاهد بود که حسینی اندیشان خویشاوندی خود را با امام حسین با خون امضا کردند تا به زیبایی‌ها آری و به زشتی‌ها نه بگویند.