«Сабыр ит, балам». Ирем армиядән башка хатын янына кайтты
Гөлия Әмирне бик яратты. Егет аның күңелен бала чагыннан ук яулап алды. Кичләрен Гөлия капка төбендә Әмирне көтеп утырды. Сөйгәне белән очрашырга чыгарсыннар өчен, әти-әнисе кушкан бар эшне тизрәк эшләп бетерергә тырышты. Бер дә каршы дәшми торган, тыйнак һәм бик чибәр кыз иде ул. Гөлия үсеп җиткәч, Әмирнең әти-әнисе кыз сорарга килде һәм гади генә туй ясадылар.
Гөлия Әмирләргә күченде. Алар өйләнешкәнгә 1 ел узды. Йорт тулы сөю, әмма сабый тавышы гына юк…
Әмирне армиягә алдылар. Гөлия, күз яшьләрен йотып, аны озатып калды. Ире киткәч, Гөлия кайнана һәм кайнатасы белән яшәде. Иртән торып, көн саен хат көтте. Әмма көннәр, атналар, айлар узды – Әмирдән бер юл хат та килмәде. Гөлия һәр кичне, тәрәзә аша ай яктысына карап, аның исеме белән дога кылды.
Инде ул яза торгандыр, бәлки, аңа язарга рөхсәт юктыр, дип, үзен юатты...
Ниһаять, 1 елдан соң Әмир авылга ялга кайтты. Әмма ул күңелсез, суынган иде. Гөлиянең йөрәге ярсып тибә, күңеле шатлыкка күмелергә әзер иде, тик Әмир салкын булды. Аның күзләрендә элекке мәхәббәт чаткылары юк. Ул тын гына йөрде.
Гөлия моны тойды, әмма сиздермәде. Бәлки, армиядә йөрәге каткандыр, дип уйлады.
Әмма чынбарлык башка: Әмир ял вакытында Резедә исемле кыз белән очраша башлады. Резедә үткен, шаян сүзле, бик тә шук кыз иде. Аңа Әмирне үзенә бәйләү кызык булды. Әмир Резедә белән кичләрен серләште, көлде, онытылды. Гөлия турында уйламады.
Ял тәмамлангач, Әмир яңадан армиягә китте.
Гөлия кайнанасы янында калды. Йөрәге ярылып китмәсен өчен, үзен догалар белән тынычландырды.
Кайнанасы төпчек килене Гөлияне яныннан җибәрмәде. «Сабыр ит, балакаем», – диде. Карт кайнана барысын да аңлады, һәм ул зирәк киңәшен бирде.
Гөлия исә тормыш авырлыгын үзе генә тартып барды. Иренең салкынлыгын да, дәшмәвен дә тешен кысып күтәрде.
Әмир армиядән әйләнеп кайткан көнне туган йортына кермәде, Резедә янына күчеп китте.
Авылда бу хәбәр яшен тизлеге белән таралды. Гөлия эчтән янды, тик күз яшьләрен кайнанасына күрсәтмәде. Ул эшләде, җир сөрде, каз бәбкәләре карады – тик ирен сагынудан туктамады.
Шулай итеп, ярты ел үтте. Бер кичне капка кактылар. Тышта Әмир иде.
Ул арыган, хәлсез, күзләре яшьле, тезләнде. «Гафу ит, зинһар, Гөлия», – диде ул.
Гөлия дәшмәде. Йөрәге кабат дөп-дөп тибә башлады.
Әмир барысын да сөйләп бирде. Гөлиянең дус кызлары аңа армиягә хатлар язган. Имеш, Гөлия авылда башка егетләр белән йөри, Әмирне оныткан, дигәннәр.
Әмир ышанган. Чөнки яшь күңел тиз сынучан, шикләнүчән була инде. Һәм менә нәкъ Резедә исә шул кызлар аша барысын оештырган булган.
Тормыш ялгышлар аша сабак бирә. Әмир шушы ялгышының бәясен тулысынча аңлаган. Гөлиянең йөрәге таш түгел. Озын төннәр, сагышлы кичләр аны йомшартты. Алар яңадан бергә яши башладылар.
Башта читен булды. Тик мәхәббәт җиңде. Еллар узды. Яшьлек яралары төзәлде. Бер-бер артлы балалар туды. Башта кыз бала, аннары ир бала, кабат кыз һәм тагын бер ул. Балалар бакчада чыр-чу килде, өй шат авазлар белән тулды.
Әмир хәзер җирдә тир түгеп эшли. Гөлия яхшы әни, уңган хатын, тату гаиләнең тоткасы булып калды. Алар икесе дә үткәннәрне онытмады, әмма узганны гафу иттеләр.
Резедә исә күптән авылдан киткән, ялгыз калган, тормышы чатнаган.
Ә Гөлия белән Әмирнең мәхәббәте вакыт сынавын үтте. Алар үлгәнче бергә яшәделәр. Ике йөрәк, бер язмыш, дүрт сабый – мәхәббәтнең җиңүе иде бу…