„Велт“: Германците никогаш не смеат да ја заборават операцијата „Барбароса“

Германскиот Вермахт мора да биде подготвен уште пред крајот на војната против Англија да ја уништи Советска Русија со помош на блицкриг“: со неговата тајна директивата Бр, 21 „План Барбароса“ Хитлер на 18 декември 1940 година им нареди на своите генерали да подготват напад на Советскиот Сојуз. Веќе на крајот на јули диктаторот им го соопшти на највисоките команданти на Вермахтот својата „конечно решение“, имено да го „здроби“ Советскиот Сојуз пролетта 1941 година. По единаесет месеци, сѐ беше подготвено: на 22ј уни 1941 година, 31 милиони германски и сојузнички војници и 3400 тенкови ја преминаа границата и почнаа идеолошка светска војна за истребување, ја пренесува статијата на „Ди Велт“ ИноСМИ.

За тоа како требаше да се води, наведено е во „Указот за воена надлежност на планот „Барбароса“ од 13 мај 1941 година. Таму се вели: „За дејства што војниците на Вермахтот и сојузниците ги извршат против непријателско цивилно население, не е предвиден никаков прогон, како и во случај тоа дејство истовремено да претставува воено злосторство или непримерно однесување“. Тоа беше потврда која штитеше за речиси сите злосторства против советското цивилното население кои навистина започнаа веднаш по нападот речиси на целата линија на фронтот.

Спротивно на постојните закони за воено време, за заробените црвеноармејци беше предвидено да бидат обезбедени „со најпримитивни средства“ и принудна работа. Зад линијата на фронтот следеа специјалните единици на СС, кои со масовни убиства го почнаа геноцидот на Евреите, кои ги сметаа за наводна основа за „сегашниот руско-болшевички систем“. На жителите на Москва и Ленинград им беше наменета смрт со глад, а за преживеаните живот на работни робови.

Дека започнатата на 22 јуни 1941 година од Хитлер војна беше до ден-денес невидена војна за истребување, не се сомнева ниту едно сериозно истражување. Сепак, во германската културна меморија, оваа воена кампања и нејзините последици сѐ уште се ставени во аголот, критикуваат двајца историчари за Источна Европа од Бон - Мартин Ауст и Екатерина Махотина. Додека во Русија, Белорусија и Украина 22 јуни е официјалниот Ден на сеќавањето, по 1945 година жртвите на оваа војна, војници и цивили, буквално исчезнаа зад „железната завеса“, го објаснува Махотина својот предлог: тој „вакуум во германската меморија“ треба да биде пополнет токму со воведување на официјален Ден на сеќавањето или посебно меморијално место.

Кој ѝ ги „истури цревата“ на Хитлеровата воена машинерија?

Само во последните години на советските жртви на оваа војната им беше посветено малку повеќе внимание, смета таа. Сепак, дури и 75-годишнината од нападот во 2016 година речиси и да не беше одбележана официјално, вели Махотина. „Освен набрзина организираната дискусија во Бундестагот на иницијатива на партијата „Леви“, не беа одржани никакви државни манифестации“.

И двајцата експерти за историја на Источна Европа укажуваат со самото тоа на барањата на Петер Јан. Поранешниот директор на Германско-рускиот музеј во Карлхорст зборуваше за весникот „Ди Цајт“ за создавање на споменик на жртвите на германската војна на Исток. Тој треба да биде, како што вели, изграден во центарот на Берлин, во близина на спомениците на другите жртви на национал-социјалистите.

Од пет милиони советски затвореници, три милиони починаа во германско заробеништво. Тука треба да се додадат и два милиони убиени советски Евреи и од шест до десет милиони други цивили. Точно 13 милиони војници на Црвената Армија загинаа до крајот на војната. Да се споредува ова со жртвите на сталиновите грешки и репресии против наводните предавници, кукавици и дезертери би било површно, зашто хаосот во советското воено раководство беше предизвикано само од германскиот напад.

На 3 јули 1941 година, дванаесет дена по германскиот напад, началникот на Генералштабот Франц Халдер пишува во својот дневник: „Веројатно, нема да биде претерано ако тврдам дека походот против Русија беше добиен за 14 дена“. Само во опкружување кај Белосток и Минск Вермахтот уништи четири советски армии, зароби повеќе од 320 илјади војници и уништени повеќе од три илјади тенкови. Сепак, на руските простори победничката германска војска буквално заглави. Недостатокот на ресурси, проблемите со снабдувањето, погрешните одлуки и пред сѐ пожртвуваниот отпор на Црвената Армија го запреа Вермахтот во декември кај Москва. И дури и ако војна продолжеше повеќе од три години и бараше милиони жртви, нејзиниот исход со самото тоа беше предодреден“, заклучува „Ди Велт“.