«Янәшәңдә картаерга рөхсәт итәсеңме?» Нурия кияүгә чыкмый калган карт кыз иде
Нурия яшьтән үк үз эченә йомылган, тыйнак кыз булды. Башкалар кебек көлешеп тә йөрмәде, дуслары да күп булмады, чит-ятлар алдында, уттан курыккандай, почмакка кача иде.
Мәктәптә укыганда ук дус кызлары егетләр белән йөрде, ә Нурия тәрәзәдән карап кына калды – күңелендә әллә нинди теләк булса да, ул үзе беркемгә ачылмады.
Еллар үтте, бер-бер артлы дуслары кияүгә чыкты. Туйлар, ак күлмәкләр, фотолар... Ә Нуриянең төннәре яшерен генә елый-елый узды.
Өйдә дә күңеле тыныч түгел. Әти-әнисе еш кына шаяртып, ә кайчак чынлап: «Кем алсын сине? Инде ничә яшь тулды, ә үзгәреш юк», – диләр.
Ә бу сүзләр Нуриянең йөрәген ертты. Төннәрен ул, мендәргә башын куеп: «Ник мин генә ялгыз?» – дип, күз яше түкте.
Еллар уза торды. Нуриягә 35 тулганда, инде ул өметсезлеккә күнеккән дә кебек булды. Эшенә йөрде, өйдә әнисенә булышты, әмма күңеле буш иде.
Авыл башында ялгыз гына яшәүче Салих исә күптән Нурияне күзләп йөри иде. Яшь аермасы зур булса да, ул аның күзләрендә ниндидер якын төсмерләр күрде.
Салих үзе дә яшь чагында сөйгәнен юл һәлакәтендә югалткан, шуннан бирле йөрәге яралы калган.
Бер көнне Салих, бөтен батырлыгын җыеп, Нуриягә сүз катты: «Кызым, синең белән чәй эчеп сөйләшергә рөхсәт итмисеңме?»
Нурия аптырап калды. Аңа кемдер шундый җылы, ихтирамлы сүз белән мөрәҗәгать иткәнен хәтерләми дә иде. Ул башта югалып калды, аннары авыр гына баш какты: «Ярый, чәй эчәрбез...»
Алар беренче тапкыр Салихның өендә утырдылар. Өй җылы, иске җиһазлар арасында да күңелгә якын бер рәхәтлек бар. Сөйләштеләр. Тыныч кына. Шаярусыз, тик чын күңелдән.
Салих үзе турында сөйләде, Нурия тыңлады. Аннары үзе дә ачылды. Тора-бара, йөзендә елмаю күренде.
Бу күрешүләр ешайды. Кайвакыт алар тын гына утырды, кайвакыт хатирәләр белән уртаклашты. Әмма бу тынлык – рәхәт тынлык иде.
Бер кичне Салих болай диде: «Нурия, синең янәшәңдә картаерга рөхсәт итәсеңме?»
Күзләре яшьләнде. Нурия башта җавап бирмәде, тик аннары елмаеп: «Ярый», – диде.
Туй булмады. Кеше җыеп, зурлап уздырмадылар. Әмма бу – ике йөрәкнең кавышуы иде. Нурия беренче тапкыр үзен кирәкле итеп тойды. Аңа карата җылы сүзләр әйттеләр, кулларыннан тотып йөрделәр. Ул үзен гүзәл итеп тоя башлады. Чөнки Салих аңа көн дә «син – минем язым» дип кабатлады.
Авыл халкы да аптырап калды. «Салих – бик акыллы ир, әнә кемне сайлады», – диделәр.
Әти-әнисе башта гаҗәпләнде, аннары ияләнделәр. Нурия иренең өен үз итте. Чәчәкләр утыртты, тәрәзәләргә пәрдәләр текте, кичләрен тәмле ашлар пешерде.
Салих эштән кайта да: «Өйдә ут яна, күңел дә җылына», – дип керә.
Алар кичләрен бергә утыралар: кайчак Салих тальян тарта, Нурия чәй әзерли. Тормыш гади, әмма тулы.
Нурия инде үткәнгә үкенми. «Яшь вакытта булмаса да, бәхет соңлап килергә дә мөмкин икән», – ди ул. Йөрәге кабат җылынды, тормышка ышаныч кайта башлады. Салихның һәр карашы аңа: «Син – минем язмышым», – дип әйтә кебек.
Ул хәзер белә: синең кадереңне аңлаучы булганда, мәхәббәт нинди яшьтә дә килергә мөмкин.