«Әнием, син терелерсең бит, әйеме?»
Көзнең җылы яңгырлы бер көнендә Нурисинә балаларын мәктәптән каршы алырга чыкты. Янәшәдә ире Айзатның тавышы ишетелде: «Кызым, бүген контроль эш ничек үтте?» Фәридә тыйнак кына елмайды: «Бишле» алдым, әти». Нурисинә иренә карап елмайды, аның җылы карашында чиксез рәхмәт бар иде. Ул һәр мизгелнең кадерен белә.
25 яшендә Нурсинәнең тормышы кинәт икегә ярылды. Шул чорда кызы Фәридәгә нибары 3 яшь иде. Авыру диагнозын белгәч, хатынны яшен суккан кебек булды: онкология. Нурисинә беренче мизгелдә өнсез калды. Күкрәк астыннан курку үрмәләп менде.
Айзат бер сүз дә әйтмәде, әмма китмәде дә. Ул хатынын иңенә кулын салып, янәшә атлады. «Без бу сынауны бергә узабыз», – диде ул, нык тавыш белән. Дәвалау катлаулы булды. Химиотерапиядән соң Нурисинә көннәр буе диванда ятып кына торды.
Кызы янына килеп, бәләкәй куллары белән әнисенең маңгаен сыпырды. «Әнием, син терелерсең, әйеме?» – диде ул. Нурисинә елмайды, күз яшьләрен яшерде. Операция көне килеп җитте. Табиблар аңа барысын да аңлатты: терелерсең, ләкин башка бала таба алмассың.
Ул ризалашты. Ана булу әгъзасын кисеп алдылар. Нурисинә исән калды, әмма күңелендә зур бушлык барлыкка килде. Вакыт узды, яралар төзәлде. Фәридә үсте, мәктәпкә китте.
Айзат эшендә үсте, тик өйгә кайтып кергәч, иң беренче хатынына күз салды. Нурисинә бәллүр кебек сынып китмәсә дә, еш кына тәрәзәгә карап уйга кала. Бер кичне ул иренә: «Айзат, әйдә, бездә тагын балалар булсын…» – диде. Айзат башта аптырап калды. «Ничек инде?» – дип сорады ул.
Нурисинә тыныч кына җавап бирде: «Балалар йортыннан». Алар төннәр буе сөйләштеләр. Киңәштеләр, уйландылар, йөрәкләрен тыңладылар. Ахыр чиктә, алар бер фикергә килде. Бер атнадан алар документлар җыя башлады.
Бераз вакыт үтте, һәм ниһаять, аларга 2 малай тәкъдим иттеләр. Абыйсы – Азат, энесе – Марат. Берсенә 3 яшь, икенчесенә – 5. Нурисинә аларны беренче күрүгә үк елмаеп куйды. Айзат малайларны кулына алды.
«Болар – безнеке», – диде ул. Шулай итеп, алар тагын 2 балалы булды. Фәридә шатланды, энеләрен назлап кочаклады. Өй тагын да нурланып калды. Бәйрәмнәр гөрләп үтә башлады.
Азат – тыныч, уйчан бала иде. Марат – җитез, тиктормас. Айзат аларны велосипедта йөрергә өйрәтте. Нурисинә китап укыды, ашарга пешерде, яраларны дәвалады. Малайлар елыйлар да, көлә-көлә йоклап та китәләр иде.
Малайларның төшләренә кайвакыт элекке ятимлек кайтты. Шундый төннәрдә Нурисинә алар янында утырды. «Әни монда, курыкмагыз», – дип пышылдады ул. Еллар үтте. Фәридә мәктәпне тәмамлады, институтка керде.
Азат спорт белән шөгыльләнә башлады. Марат рәсем ясарга һәвәсләнде. Нурисинә аларны берничек тә аера алмады – барысы да аның йөрәк балалары иде. Айзат һаман да шул ук ышанычлы терәк булып калды. Ул һәрчак хатынының хыялына юл ачты.
Бер җәйне гаилә белән диңгезгә бардылар. Кояшта кызындылар, дулкыннарда уйнадылар. Балалар көлде, йөгерде, күзләрдә – бәхет нуры. Нурисинә шунда ук уйлады: «Мин бәхетле».
Гомер үтә торды. Оныклар туа башлады.
Фәридәнең кызы тугач, ул әнисен кочып елый-елый рәхмәт әйтте. Азат гаилә корды, уллары бар. Марат та өйләнде, кызы бар. Оныклар өйне яңадан балалар тавышы белән тутырды. Нурисинә аларны карап торып: «Тормышның яңа бүләге бу», – диде.
Айзат, кулын хатынының иңенә салып: «Син көчле булдың», – диде. Нурисинә елмайды: «Мин генә түгел, без көчле булдык». Иртән һәрвакыт тагын да яңа өмет белән башланды. Иртәнге чәй өстәле артында бөтен гаилә җыелды. Нурисинә чәй ясады, оныклары шаулашты.
Айзат тыныч кына күзәтте, елмаеп. Кайвакыт уйга кала: «Бер диагноз күпме тормышны үзгәртте». Ләкин шул авыр сынау аларны тагын да ныгытты. Алар тормышны яңадан ярата башладылар. Һәрбер бала, һәрбер елмаю – бүләк булды.
Нурисинә гомеренең кадерен белеп яшәде. Бер генә мизгелне дә әрәм итмәде. Чөнки ул үлем белән күзгә-күз очрашты. Һәм җиңеп чыкты. Иң мөһиме – яшәүне сайлады. Айзаты аның ышанычлы терәге булды.