Кияүгә чыкканда, кәләш йөкле булуын белә иде, башка егеттән

Гөлнара – яшь, чибәр кыз, сайлана, бәхет эзли. Аның йөрәгендә мәхәббәт һәм хыяллар бергә үрелеп, төрле якка тартып тора иде. Авылда аны һәрвакыт сөйкемле, матур кыз дип беләләр. Аңа карап күп егетләр хыяллана, ләкин Гөлнараның күңеле бары тик берәүгә генә тартыла иде. Бу егетнең исеме Рәшит, ул колхозчы гаиләсеннән – гади кешеләр.

Рәшит Гөлнараны җаны-тәне белән ярата иде. Аның күзләре һәрвакыт нур чәчеп тора, куллары авыр эштән катыланып бетсә дә, йөрәге йомшак һәм саф иде.

Гөлнараның аңа булган мәхәббәте дә көчле булды, ләкин бер каршылык бар: Рәшит белән калган очракта, ул авылда гомер кичерергә тиеш булачак. Иртән торып сыер савасы, терлек карыйсы, бакчада җирдә казынасы.

Ә Гөлнараның күңеле шәһәргә, иркен һәм бай тормышка ашкынды.

Шулай икеләнеп йөргән чакта, шәһәрдән Азат килеп чыкты. Ул зыялы гаиләдән, Казанда яхшы эштә эшли, бай һәм дәрәҗәле иде. Ул бер күрүдә үк Гөлнарага игътибар итте, ә бу – кызның хыялларын кузгатты. Азатның матур йорты, иркен тормышы һәм яңа дөньясы кызның күңелен әсир итте.

Тора-бара Гөлнара үзен ике юл чатында кебек хис итте. Рәшитме, Азатмы?

Бер яктан – Рәшиткә булган чын мәхәббәт. Икенче яктан – Азат тәкъдим иткән матур тормыш. Гөлнара озак уйлап йөри алмый иде. Аның эчендә яшерен сер бар: аның күкрәк астында Рәшиттән бала бар. Әлеге хәл аның киләчәген тагын да катлаулырак итте.

Азат Гөлнараның авырлы икәнен белмәде. Ул бары тик матур, сөйкемле кызга гашыйк булып, аны үзенең тормыш юлдашы итәргә теләде. Гөлнара исә, йөрәгендәге серне яшереп, Азатка кияүгә чыгарга риза булды. Бу карар аңа җиңел бирелмәде, ләкин ул байлыкка һәм шәһәр тормышына кызыкты. Күңелендә зур каршылыклар белән ул кияүгә чыкты.

Азат аны чын күңеленнән ярата иде. Аның һәр карашы мәхәббәт тулы, һәр хәрәкәте назлы булды. Яңа гаиләнең тормышы матур башланды. Ләкин Гөлнара күңелендә яшерен бер хакыйкать бар. Бала үсте һәм, вакыт җиткәч, дөньяга килде.

Азат әти булу шатлыгын тойды. Ул сабыйны кулына алып, күз яшьләре белән сөенде. Гөлнараның йөрәге шулчак тетрәнде – бу сабый аның өчен Рәшитнең истәлеге иде. Ә Азат аны үз баласы дип кабул итте. Сабыйга карата аның мәхәббәте чиксез булды.

Балага Әмир дип исем куштылар. Азат аны иркәләп, кулларыннан төшермәс булды. Гөлнара исә, бала йөзенә караган саен, Рәшит күзләрен күргәндәй тойды. Йөрәгендә ике ут янды: берсе – сөю, икенчесе – ялган. Күңеле тынычлык тапмады.

Кайчакта Гөлнара төннәрен йоклый алмыйча елап чыга иде. Азат йоклап ятканда, ул, баласына карап, күңелендә яшерен серен пышылдый. «Синең әтиең башка, бәгърем», – дип уйлый, ләкин бу сүзләрне беркайчан да әйтмәде. Аңа бары тик йөрәге генә шаһит иде. Гөлнараның җаны шул хакыйкатьтән өзгәләнде.

Азат исә берни сизми иде. Ул һәрвакыт гаиләсен бәхетле итәргә тырышты. Аңа хезмәттә дә хөрмәт бар, дус-ишләре дә күп иде. Шәһәрдә алар матур тормыш кордылар. Ләкин Гөлнараның күңелендәге бушлык һаман тулмады.

Рәшит исә авылда калды. Ул Гөлнара турында ишетеп торды, ләкин беркайчан да эзләмәде. Аның йөрәге дә җәрәхәтләнгән иде. Ләкин ул тормышын дәвам итте, эшләде, гаилә корырга тырышты. Аның мәхәббәте Гөлнара белән бергә калды.

Гөлнара, вакыт узган саен, күбрәк үкенә башлады. Аның күңелендә ике дөнья бәрелеште. Бер яктан – Азат белән матур тормыш. Икенче яктан – йөрәккә сеңгән Рәшиткә булган мәхәббәт. Бу халәт аны акрынлап эчтән ашады.

Сабый үсә барды. Аның күз карашы, елмаюы Рәшитнекенә охшаган иде. Гөлнараның, моны күргән саен, йөрәге дөп-дөп тибә. Ә Азат бу охшашлыкны күрмәде, ул бары тик үзенең баласын яратты. Аның өчен гаиләдә бәхеттән дә зур нәрсә юк иде.

Гөлнара, еллар үткәч тә, күңелендәге серен ачарга җөрьәт итмәде. Чөнки ул белә иде – бу хакыйкатьне әйтсә, гаиләсе җимереләчәк. Азатның мәхәббәтен югалту аны тагын да куркытты. Шулай итеп, ул серен гомер буе йөрәгендә йөртергә мәҗбүр булды. Ә йөрәк, бу авырлыкны кичергән саен, тагын да ныграк әрнеде.

Бала үсә, мәктәпкә китте. Азат аны һәр җиргә озата, һәр уңышына сөенә иде. Ә Гөлнара исә һәрвакыт, баласына карап, күңелендә каршылык тоя. «Мин дөрес эшләдемме?» – дигән сорау аны һаман борчый иде. Ләкин җавап һаман табылмады.

Еллар узган саен сер тагын да авырайды. Гөлнараның чәчләренә ак бәс төште, күзләрендәге нур сүрелде. Азат исә һаман шул кадәр үк ярата иде аны. Аның өчен тормышның мәгънәсе – гаиләсе: хатыны һәм баласы. Ә Гөлнара үз бәхетен ике ут арасында таба алмады.

Ул аңлады: мәхәббәт белән бәхет һәрчак бер түгел. Яшьлек мәхәббәте күңелдә мәңге саклана. Ә чын тормыш үзенең кануннары белән яши. Гөлнараның йөрәгендә гомерлек сер калды. Ул серне бары тик җаны гына белде.

Азат исә, картайганчы, баласын үз каныннан дип яратты. Аның өчен башка хакыйкать юк иде. Гөлнара исә йөрәгендә авыр серен яшереп, гаиләсен саклады. Бу сер аны сындырып бетерсә дә, ул аны беркемгә дә ачмады. Һәм шулай тормыш дәвам итте.